Toyota MR2

(το παρακάτω κείμενο γράφθηκε τον Μάιο του 2005)


Είχα την τύχη να οδηγήσω για μία ολόκληρη (αξέχαστη) βραδιά ένα από τα πρώτα MR2 που πάτησαν τους τροχούς τους επί ελληνικού εδάφους, πίσω το Μάιο του 2000. Ομολογώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Κάποιους μήνες αργότερα οδήγησα και ένα ΜΧ 1.8, το γνωστό δημοσιογραφικό (BRG με μπεζ δερμάτινα καθίσματα και την πινακίδα 2000-είχε συμμετάσχει και σε video-clip της Πέγκυς Ζήνα). Το MR2 μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο, αν και για αυτό ευθύνεται και η μικρής διάρκειας οδήγηση του ΜΧ, αλλά και τα εξαιρετικά φθαρμένα του ελαστικά, που δεν επέτρεπαν σε έναν αμύητο να εξερευνήσει τις δυνατότητες αυτού του σπάνιου αυτοκινήτου. Τέσσερα χρόνια μετά, η αναζήτηση φθηνού, αξιόπιστου και παιχνιδιάρικου roadster έφερε ένα ΜΧ 1990 στο γκαράζ μου. Κόλλησα και κάπως έτσι, σήμερα έχω καταλήξει με ένα 1.8. Το έχω ερωτευτεί και δε θα το άλλαζα με τίποτα (S2000 είπατε?). Πάντα όμως παραμένει το ερώτημα, αν έκανα καλά και το επέλεξα, τη στιγμή που με αντίστοιχα χρήματα μπορούσε να αποκτήσω ένα μεταχειρισμένο MR2. Αυτό θα ήταν το λογικό αφού μου είχε κάνει τόσο καλύτερη εντύπωση στο παρελθόν.
Θυμάμαι όμως το πόσο απότομο ήταν το κεντρομήχανο και ότι κατάφερε να με τρομάξει μία από τις ελάχιστες φορές που ξεθάρρεψα εκείνη τη βραδιά μαζί του. Απαιτούσε να ξεχάσεις ό,τι ήξερες για την οδήγηση και να αρχίσεις πάλι από την αρχή. Μαζί του. Σίγουρα η τοποθέτηση του κινητήρα στο κέντρο και η περίεργη-δύστροπη συμπεριφορά του, που σε ξανακάθιζε στα θρανία, έδιναν έναν πιο εξωτικό αέρα στη συγκεκριμένη κατασκευή. Θυμάμαι ότι η θέση οδήγησης με βόλευε πολύ περισσότερο, ότι ο αέρας δε με ενοχλούσε ακόμα και στα πολλά χιλιόμετρα. Το τιμόνι του ήταν καταπληκτικό. Τέτοια αμεσότητα δεν έχω ξαναβιώσει. Η διόρθωση της ολίσθησης γινόταν τηλεπαθητικά, με τους καρπούς και μόνο, σε αντίθεση με το ΜΧ. Ήξερα όμως ότι αν τα αντανακλαστικά μου αργούσαν και δεν το μάζευα αμέσως, τότε η σβούρα ήταν σίγουρη.
Όσο περισσότερο εμβαθύνω στις δυνατότητες του ΜΧ, τόσο περισσότερο θεωρώ ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Βιώνοντας τη φιλικότητα του πλαισίου που σου επιτρέπει να κινείσαι με παράλογες για δημόσιο δρόμο γωνίες, δε μπορείς παρά να απορήσεις με το MR2. Αφού δεν κατασκευάστηκε για να τρελάνει τα χρονόμετρα, έπρεπε να είναι τόσο απόλυτο; Δεν είναι κανένα πανάκριβο supercar, είναι ένα προσιτό αυτοκίνητο, που μπορούν να αποκτήσουν και άνθρωποι που το χρησιμοποιούν απλώς για να μετακινούνται. Μου θυμίζει κάτι από 106 Rallye. Αγωνιστική αίσθηση για τους πολλούς, ακόμα και αν γκρεμοτσακίζονται επειδή δεν έχουν το οδηγικό υπόβαθρο.
Έπειτα, είναι το θέμα της εμφάνισης. Αν και υποκειμενικό, πιστεύω ότι το ΜΧ έχει ένα πολύ πιο αρμονικό και όμορφο σχήμα από το MR2. Αλλά βέβαια, γούστα είναι αυτά.
Και βέβαια, είναι πολύ πιο πρακτικό, μπορείς να κάνεις και ένα ταξιδάκι.
Τελικά, μάλλον στάθηκα τυχερός. Το MR2 είναι το αυτοκίνητο που θα σε τρελάνει αν το οδηγήσεις για μία νύχτα, που θα σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Αλλά το ΜΧ είναι αυτό που θα θες στο γκαράζ σου, που θα σε κάνει βασιλιά της πλαγιολίσθησης, που θα γεμίσει με αναμνήσεις το άλμπουμ της μνήμης σου.
Ψήφος στο ΜΧ λοιπόν. Η αξία του ηττημένου δίνει κύρος στο νικητή!