Η προϊστορία - Μέρος 7

Όλοι είχαν να το λέν' στη γειτονιά... οι καλές κυράδες στα πρεβάζια, όλο για αυτό συζητούσαν. Τέτοιο νοικοκυρεμένο σχολιαρόπαιδο, δεν είχαν ματαδεί. Καθαρό κι αμόλυντο το είχε ο κύρης του.

Κερωμένο και πεντακάθαρο. 

Οι ζαντούλες του δεν είχαν γνωρίσει παντιλίκι. 

Κάθε πρωί, χτενιζόταν πάνω στο καπό του, τόσο προσεγμένο ήταν. 

"Να προσέχεις τις κακές παρέες", του έλεγε από τα μικράτα του η μάνα του.

Και πάντα την άκουγε ο μικρός... εκτός... εκτός από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ξημέρωνε εκείνη η φθινοπωρινή αυγούλα του 2005, όταν ενέδωσε στις Σειρήνες. "Το τάδε club πηγαίνει στα Μέγαρα για να ξεκαπνίσει λίγο, ψήνεσαι;"

Οι εσωτερικές αντιστάσεις ήταν πολύ ισχυρές. "Όχι, δεν πρέπει να αρχίσω το κάπνισμα, σίγουρος ο καρκίνος, μου χει πει η μητέρα μου..."

                                                                    

Έλα όμως που δεν την άκουσε. Κι ο εθισμός ήταν μεγάλος... Εκείνη η μέρα ήταν καθοριστική!

Στην αρχή, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα έφθανε σε αυτό το σημείο. Ο αλυτάρχης των Μεγάρων τον αποκαλούσε πια με το μικρό του όνομα, μέχρι και παρατσούλκι τού είχε κολλήσει. Οι επισκέψεις γίνονταν όλο και πιο τακτικές, ο μισθός του με δυσκολία επαρκούσε πλέον...

"Παιδί μου, σταμάτα το, θα βρεις μεγάλο μπελά"! Αλλά πού να την ακούσει την έρημη τη μάνα...

Δεν μπορούσε πλέον να αντιδράσει, η εξάρτησή του ήταν πάνω από τις δυνάμεις του...

Μάταια ξενυχτούσε η ταλαίπωρη μάνα του κάτω από το εικόνισμα της Παναγιάς... η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο! Τα σημάδια της αποσύνθεσης ήταν πλέον φανερά σε όλους. Κομμένα σωληνάκια φρένων από τα συνεχόμενα drifts και το τερμάτισμα της κρεμαγέρας.

ξεσκισμένα ελαστικά

Σιγά-σιγά, άρχισε να παίρνει κι άλλους στο λαιμό του...

Σα να μην έφταναν τα Μέγαρα, αποφάσισε να πάει στην Ολλανδία για περισσότερους μπάφους... εεεεεεεε.... στις Σέρρες, για πιο άγριες καταστάσεις! 

Το πάλαι ποτέ υπόδειγμα πολίτη,

είχε καταντήσει ανήμπορο ράκος.


Η κατάντια του δεν είχε τελειωμό! Τώρα πλέον έτρωγε τα χρήματά του και σε αξεσουάρ, για να απολαμβάνει περισσότερο το μαστούρωμά του. Αγόρασε σιδερένιο γκλοπ για να τα βάζει με τους άνδρες της Δίωξης 

Οι μέρες περνούσαν, αλλά αυτός το χαβά του. Αντί να βάζει μυαλό, έχανε και το λίγο που του ΄χε μείνει. Σπαταλούσε τα χρήματά του σε λάστιχα,

άφηνε την υπογραφή του όπου βρισκόταν

Και τι δε δοκίμασαν εκεί στην Ιθάκη...

Ήταν πλέον ολοφάνερο, έπρεπε να σταλεί κάπου που δε θα είχε πίστες, μήπως και αποτοξινωθεί.

Αποφασίστηκε λοιπόν ότι το Ληξούρι της Κεφαλονιάς ήταν ιδανικός τόπος. Μία πίστα καρτ όλη κι όλη στο νησί κι αυτή κλειδαμπαρωμένη, 100+ ευρώ το πήγαινε-έλα με την ηπειρωτική Ελλάδα (πιο φθηνό είναι το Πάτρα-Ανκόνα, παρά τούτο δω), φάνταζε λοιπόν σαν η τέλεια απομόνωση. Κι όντως, στην αρχή ήταν κάπως έτσι... Ο ταλαίπωρος νέος το ΄χε ρίξει στις χαλαρές βολτούλες, απολάμβανε να κάθεται με τις ώρες αγναντεύοντας τα κύματα, να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα...

Ό,τι κι αν έκανε όμως, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει ΕΚΕΙΝΟ το ηλιοβασίλεμα...

Η ιατρική ομάδα αποφάσισε να του ρίξει από κοντά πιτσιρίκες,

να τον πηγαίνει σε πολυτελή μέρη, όπως ο Αστέρας

 ή να κάνει παρέα με μορφωμένους ανθρώπους

ή πολύ πλούσιους 

Ούτε το κόλπο με την υψηλή κοινωνία έπιασε, γιατί ακόμα κι εκεί έχουν προσχωρήσει ταραχοποιά στοιχεία

Δεν περνούσε λοιπόν καιρός κι το ταλαίπωρο πλάσμα επέστρεφε στις αλήτικες παρέες του 

Η ζωή του έμοιαζε με θάλασσα φουρτουνιασμένη...

κανείς δεν ήξερε τι περιθώρια ανάκαμψης υπήρχαν.
Μία λύση που έπεσε στο τραπέζι και φάνηκε ελπιδοφόρα ήταν αυτή των παρατεταμένων διακοπών. Αρχικά, τον έστειλαν στη θάλασσα

Μετά στην Ελαφόνησο...

απείλησαν να τον κλείσουν μέσα σε κάστρο

τον έστειλαν στη λίμνη του Πλαστήρα

να παίξει με τα κουβαδάκια του στην άμμο.

Τον υπέβαλαν σε φριχτά βασανιστήρια, όπως το να διανύσει πολλά χιλιόμετρα

με ελάχιστα λίτρα βενζίνης

να υποστεί το ρόλο του σκουπιδιάρικου

κι άλλα βασανιστικά.

Μπορεί ο μικρός να έδειχνε σημάδια βελτίωσης, τίποτα όμως δεν μπορούσε να πείσει τους γιατρούς ότι δεν προσποιείται. Του έστειλαν ειδικούς ψυχοθεραπευτές , να μάθουν τι σκέπτεται. Κι αυτός, τους τα έλεγε όλα...

Για τις κόντρες με τα γρήγορα,

τότε που είχε πάρει στο κατόπι μια Gallardo (όχι πως την έφτασε ποτέ...)

για να ακούει τον V10 να ουρλιάζει μέσα στα τούνελ της Αττικής Οδού, τους έλεγε για τις αλητείες με κείνη τη νιτράτη Ε30 325

θυμόταν τα περασμένα μεγαλεία

τα ξεπορτίσματα με εκείνο το γέρικο 320

Ο ψυχισμός του είχε διαταραχθεί ανεπανόρθωτα... ό,τι αυτοκίνητο κι αν οδηγούσε πια, ήταν λυσσαλέος

Όσο κρύο κι αν έκανε έξω, ο ήρωάς μας έπρεπε να πάρει τη δόση του

Τα βράδια αλήτευε σε κακόφημες συνοικίες με ύποπτες παρέες

Το κατάντημά του δεν έχει τελειωμό... τις τελευταίες μέρες μάλιστα το έχει ρίξει στο γκράφιτι, τι άλλο θα δούμε ακόμα;

Ζητείται ελπίς!