Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι:
Το 1988, όταν ακόμα βρισκόμουν στην Ε τάξη του Δημοτικού, ο πατέρας μου απέκτησε το εικονιζόμενο Daihatsu Rocky. Με δίλιτρο κινητήρα και 84 ίππους, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για την εποχή του. Μοναδικά αξεσουάρ το υδραυλικό τιμόνι (υπεραπαραίτητο) κι η ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενη σε σκληρότητα ανάρτηση (σε 3 θέσεις, είπατε τίποτα?). Τα αντίστοιχα Mitsubishi Pajero και Isuzu Trooper κόστιζαν παραπλήσια χρήματα, είχαν σημαντικά ισχυρότερα μοτέρ κι ήταν προτιμότερες λύσεις εκτός αν... εκτός αν η επιθυμία σου για ανοιχτή οδήγηση δεν περιοριζόταν στο να μην έχεις κουκούλα πάνω από το κεφάλι σου, αλλά επιθυμούσες να αποχωρίζεσαι και το παρμπρίζ!!! Τότε, το Rocky αποτελούσε επιλογή-μονόδρομο.
Από μικρή ηλικία λοιπόν, η τρέλα καλλιεργήθηκε στην κεφαλή μου. Βολτίτσες για μπάνιο στο Σούνιο με τον αέρα να μας χτυπάει το πρόσωπο λυσσαλέα, τα μυγάκια να αναζητούν νέα κατοικία με μηδενικό επιτόκιο εντός της στοματικής κοιλότητας του πληρώματος... Ωραίες καταστάσεις. Επειδή το πλήρες ξεσκέπασμα απαιτούσε τουλάχιστον ωριαία απασχόληση δύο ατόμων, κάθε Μάιο το ξεκουκουλώναμε και κάθε Σεπτέμβριο το ανάποδο. Κάποια πρόχειρη τεντούλα (ιδιοκατασκευή) εύκολα προσθαφαιρούμενη φρόντιζε για την προστασία μας από την ήλιο σε μακρινές αποστάσεις. Τότε είναι που πρωτοϋποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο.
Όταν με το καλό πήρα δίπλωμα (κρυφά από τη μητέρα μου, πονεμένη ιστορία αλλά όχι της παρούσης), το Rocky περίσσευε στην πυλωτή, οπότε μου το παραχώρησαν. Εκεί έγιναν οι πρώτες πλαγιολισθήσεις (άκρως ανεξέλεγκτες και λόγω ασχετοσύνης, αλλά και λόγω ακαταλληλότητας του οχήματος), όποτε έβρεχε βγαίναμε για προπόνηση, οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες βόλτες εκτός δρόμου. Τότε είναι που στο ξεσκέπαστο του πρώτου μου αυτοκινήτου πρόσθεσα και το πισωκίνητο του πράγματος. Ήταν ωραία εκείνα τα γλιστρίματα...
Τα χρόνια πέρναγαν, το Rocky δεν κάλυπτε πια τις οδηγικές ανησυχίες (όχι πως τα πολυκατάφερε ποτέ), δύο σηκώματα στους δύο εσωτερικούς τροχούς είχαν από καιρό αποκαλύψει ότι μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο όχημα για να δοκιμάζω όλα αυτά που διάβαζα στα περιοδικά της εποχής (φανατικός αναγνώστης των 4Τροχών από τα 11 μου). Η κάθε προσπάθεια ξεζουμίσματος των 84 ίππων περισσότερο επηρέαζε την ταχύτητα αδειάσματος του ρεζερβουάρ παρά την ταχύτητα κίνησης του οχήματος. Εν τω μεταξύ, δύο έτη εργασίας είχαν γεμίσει τον κουμπαρά με κάποια χρηματάκια, άρχισε λοιπόν το ψάξιμο για κάτι πιο χαριτωμένο.
Τρελαμένος γείτονας είχε από καιρό ένα λευκό 205 GTi 1.9, το οποίο προκαλούσε από τα μικράτα μου έντονη έκκριση σάλιου, σαν τα σκυλάκια του Pavlov ένα πράμα. Όταν λοιπόν αποφάσισε να το αποχωριστεί, δώσαμε τα χέρια. Η εφηβική παρόρμηση και κάποια διθυραμβικά σχόλια που διάβασα σε περιοδικά δε στάθηκαν ικανά να αποκρύψουν την πάσα αλήθεια: στα πρώτα χιλιόμετρα οδήγησης, έγινε απόλυτα σαφές ότι το συγκεκριμένο μοντέλο δεν είχε ουδεμία σχέση με αυτά που λύσσαγαν οι δοκιμαστές των περιοδικών. Το τιμόνι-ξυράφι που διάβαζα ήταν ένα μπάχαλο άπειρων στροφών από άκρη σε άκρη με τρελά μπόσικα, τα αμορτισέρ ήταν τελειωμένα από την προηγούμενη δεκαετία, τα ελαστικά ξεραμένα και κατάλληλα για πλαϊνά στο φουσκωτό που διατηρούσε ο γείτονας, αλλά όχι για το 205. Το μόνο που κατάφερα να επιβεβαιώσω στη σύντομη επαφή ήταν η δραματική lif-off oversteer (υπερστροφή όταν αφήνεις το γκάζι), ευτυχώς με λίγα χιλιόμετρα, αλλά κι η τραγική ποιότητα κατασκευής. Στο πρώτο σαμαράκι αποκολλήθηκε ο εσωτερικός καθρέπτης κι έπεσε στο πάτωμα, στο πρώτο κορνάρισμα ξερόβηξε υπεραιωνόβιος μπάσος που τα χρόνια δόξης του είχαν παρέλθει οριστικά, ενώ τα μεσαία φώτα θύμιζαν περισσότερο κατανυκτικό εσπερινό στον Άγιο Γεώργιο (μεγάλη η χάρη του) Καβουρίου, με τα καντηλάκια να αχνοφέγγουν, παρά αυτοκίνητο του 20ου αιώνα. Όταν αργότερα μου αποκάλυψε ότι ήταν μετατροπή από 1000αράκι 205, τότε κατάλαβα το λόγο...
Έτσι, στο 2001, τα περίπου 3500 σημερινά ευρώ παρέμειναν στην τσέπη μου. Ένα test-drive με κάποιο Renault 19 1.8 16v δεν κατάφερε τίποτα στην προσπάθεια αποκόλλησης από τη συγκεκριμένη θέση...
Bonus βίντεο το μοναδικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο που έχω από το Rocky:
Από μικρή ηλικία λοιπόν, η τρέλα καλλιεργήθηκε στην κεφαλή μου. Βολτίτσες για μπάνιο στο Σούνιο με τον αέρα να μας χτυπάει το πρόσωπο λυσσαλέα, τα μυγάκια να αναζητούν νέα κατοικία με μηδενικό επιτόκιο εντός της στοματικής κοιλότητας του πληρώματος... Ωραίες καταστάσεις. Επειδή το πλήρες ξεσκέπασμα απαιτούσε τουλάχιστον ωριαία απασχόληση δύο ατόμων, κάθε Μάιο το ξεκουκουλώναμε και κάθε Σεπτέμβριο το ανάποδο. Κάποια πρόχειρη τεντούλα (ιδιοκατασκευή) εύκολα προσθαφαιρούμενη φρόντιζε για την προστασία μας από την ήλιο σε μακρινές αποστάσεις. Τότε είναι που πρωτοϋποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο.
Όταν με το καλό πήρα δίπλωμα (κρυφά από τη μητέρα μου, πονεμένη ιστορία αλλά όχι της παρούσης), το Rocky περίσσευε στην πυλωτή, οπότε μου το παραχώρησαν. Εκεί έγιναν οι πρώτες πλαγιολισθήσεις (άκρως ανεξέλεγκτες και λόγω ασχετοσύνης, αλλά και λόγω ακαταλληλότητας του οχήματος), όποτε έβρεχε βγαίναμε για προπόνηση, οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες βόλτες εκτός δρόμου. Τότε είναι που στο ξεσκέπαστο του πρώτου μου αυτοκινήτου πρόσθεσα και το πισωκίνητο του πράγματος. Ήταν ωραία εκείνα τα γλιστρίματα...
Τα χρόνια πέρναγαν, το Rocky δεν κάλυπτε πια τις οδηγικές ανησυχίες (όχι πως τα πολυκατάφερε ποτέ), δύο σηκώματα στους δύο εσωτερικούς τροχούς είχαν από καιρό αποκαλύψει ότι μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο όχημα για να δοκιμάζω όλα αυτά που διάβαζα στα περιοδικά της εποχής (φανατικός αναγνώστης των 4Τροχών από τα 11 μου). Η κάθε προσπάθεια ξεζουμίσματος των 84 ίππων περισσότερο επηρέαζε την ταχύτητα αδειάσματος του ρεζερβουάρ παρά την ταχύτητα κίνησης του οχήματος. Εν τω μεταξύ, δύο έτη εργασίας είχαν γεμίσει τον κουμπαρά με κάποια χρηματάκια, άρχισε λοιπόν το ψάξιμο για κάτι πιο χαριτωμένο.
Τρελαμένος γείτονας είχε από καιρό ένα λευκό 205 GTi 1.9, το οποίο προκαλούσε από τα μικράτα μου έντονη έκκριση σάλιου, σαν τα σκυλάκια του Pavlov ένα πράμα. Όταν λοιπόν αποφάσισε να το αποχωριστεί, δώσαμε τα χέρια. Η εφηβική παρόρμηση και κάποια διθυραμβικά σχόλια που διάβασα σε περιοδικά δε στάθηκαν ικανά να αποκρύψουν την πάσα αλήθεια: στα πρώτα χιλιόμετρα οδήγησης, έγινε απόλυτα σαφές ότι το συγκεκριμένο μοντέλο δεν είχε ουδεμία σχέση με αυτά που λύσσαγαν οι δοκιμαστές των περιοδικών. Το τιμόνι-ξυράφι που διάβαζα ήταν ένα μπάχαλο άπειρων στροφών από άκρη σε άκρη με τρελά μπόσικα, τα αμορτισέρ ήταν τελειωμένα από την προηγούμενη δεκαετία, τα ελαστικά ξεραμένα και κατάλληλα για πλαϊνά στο φουσκωτό που διατηρούσε ο γείτονας, αλλά όχι για το 205. Το μόνο που κατάφερα να επιβεβαιώσω στη σύντομη επαφή ήταν η δραματική lif-off oversteer (υπερστροφή όταν αφήνεις το γκάζι), ευτυχώς με λίγα χιλιόμετρα, αλλά κι η τραγική ποιότητα κατασκευής. Στο πρώτο σαμαράκι αποκολλήθηκε ο εσωτερικός καθρέπτης κι έπεσε στο πάτωμα, στο πρώτο κορνάρισμα ξερόβηξε υπεραιωνόβιος μπάσος που τα χρόνια δόξης του είχαν παρέλθει οριστικά, ενώ τα μεσαία φώτα θύμιζαν περισσότερο κατανυκτικό εσπερινό στον Άγιο Γεώργιο (μεγάλη η χάρη του) Καβουρίου, με τα καντηλάκια να αχνοφέγγουν, παρά αυτοκίνητο του 20ου αιώνα. Όταν αργότερα μου αποκάλυψε ότι ήταν μετατροπή από 1000αράκι 205, τότε κατάλαβα το λόγο...
Έτσι, στο 2001, τα περίπου 3500 σημερινά ευρώ παρέμειναν στην τσέπη μου. Ένα test-drive με κάποιο Renault 19 1.8 16v δεν κατάφερε τίποτα στην προσπάθεια αποκόλλησης από τη συγκεκριμένη θέση...
Bonus βίντεο το μοναδικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο που έχω από το Rocky:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου