Πάμε να φωτίσουμε μια αθέατη αλλά καθοριστική πλευρά των γεγονότων.
Εξαιτίας της πρωινής μου απασχόλησης, δεν ήτο δυνατή και πραγματοποιήσιμη η αγοραπωλησία τόσων αυτοκίνητων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κι αναφέρομαι στη διαδικαστικό θέμα μιας μεταβίβασης. Έτσι, είχε επιστρατευθεί φίλος κάτοχος της φοιτητικής ιδιότητος, ο οποίος αποβραδίς ερχόταν στην οικεία μου, ζωνόταν το μάτσο με τα 20-100άρικα αλλά και την απαραίτητη εξουσιοδότηση για την ολοκλήρωση της μεταβίβασης, κοιμόταν σε ραντζάκι σπίτι μου και το πρωί με την αυγούλα, ροβόλαγε τη δημοσιά (επ, αυτό είναι του Στρατή Μυριβήλη), έπαιρνε το δρόμο για την αντίστοιχη δημόσια υπηρεσία (υπερεσία προφέρεται για όσους υπηρετούν ακόμα στα ελληνικά στρατά).
Το μεσημεράκι επέστρεφε σπίτι μου, περήφανος διεκπεραιωτής άλλης μιας λαμπρής αγοράς. Έχοντας λοιπόν παρακολουθήσει εκ των έσω την αγορά του Μκ2, είχε μείνει ενεός ένεκα της συγκλονιστικής ευρύτητας του πρωκτού μου (κωλοφαρδεία) κι αλυτρωτικά ζηλόφθονα αισθήματα του κατάτρωγαν τα σωθικά. Το ίδιο μεσημέρι που έφερε το Μκ2 στην πατρική μου οικεία, αναφώνησε τα ακόλουθα: "Ρε κερατά (χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούσε ο ίδιος, σε καμία περίπτωση δε βρίσκει ερίσματα στην πραγματικότητα), σου δίνω τώρα στο χέρι τα 14.5 χιλιάρικα που έδωσες, να μου το πουλήσεις". Καταλαβαίνετε βέβαια ότι τέτοιες δακρύβρεχτες προσεγγίσεις δε θα μπορούσαν να καρποφορήσουν και να επιφέρουν αίσιο αποτέλεσμα. Σιγά μην άφηνα το κελεπούρι, που με τόση τύχη είχα μόλις αποκτήσει.
Όταν όμως πέρασαν κάποιες μέρες και κατακάθισε ο αρχικός ενθουσιασμός, φάνηκε ότι το Μκ2 ήταν πολύ πίσω από το Μκ1. Το Μκ2 ήταν τελείως μαμά και στερείτο μπλοκέ διαφορικού, η δύναμή του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο (πιο λίγα άλογα από τα Μκ1, 100 κιλά πάνω το βάρος), το τιμόνι του ήταν έτη φωτός πίσω από το ξυράφι του Μκ1 (γενικό σχόλιο: τα Μκ2 έχουν τη χειρότερη αίσθηση από όσα τιμόνια Miata έχω οδηγήσει, κάτι που επιβεβαίωσα και από την οδήγηση άλλων Μκ2), τα επιπλέον κιλά σε σχέση με το προηγούμενο (μαζί με το ότι το Μκ1 ήταν χαμηλωμένο με σκληρότερες αναρτήσεις) είχαν σαν αποτέλεσμα να μην είναι τόσο άμεσο και ρυθμίσιμο... εν τέλει, τα δύο μοντέλα χώριζε χάσμα ανάλογο με το Φαράγγι της Σαμαρειάς στον οδηγικό τομέα, ο οποίος παραμένει ακόμα ό,τι σημαντικότερο προτάσσει ένα αυτοκίνητο για να το αγαπήσω.
Οι καθημερινές κλήσεις του φίλου από την Καβάλα όπου σπούδαζε δεν ήταν αρκετές για να κάμψουν τη σθεναρή μου αντίσταση. Έπρεπε να περάσουν 3 βδομάδες για να προχωρήσει σε μια τόσο ριζοσπαστική και εκλυστική πρόταση: "Ρε κερατά (συνεχίζω να αγνοώ τα αίτια του συγκεκριμένου χαρακτηρισμού, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχα ακόμα γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα μου), σου δίνω ένα χιλιάρικο πάνω από τα 14.5 που έδωσες και θα περιμένω μέχρις ότου βρεις ένα 1.800άρι που να σε καλύπτει". Οι σκηνές που ακολούθησαν παραπέμπουν περισσότερο στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο (28 Οκτωβρίου του 1912), παρά σε πώληση υλικού αντικειμένου. Ο ιστοριογράφος θα καταγράψει αλληλοασπασμούς, βουρκωμένους οφθαλμούς, κανονιοβολισμούς, τημητικά αγήματα, ειδικά προνόμια που έδωσε ο Σουλτάνος στους Φαναριώτες, εναγκαλισμούς, σπασμούς της ρινικής κοιλότητας, συχνοουρία, άλαλες κραυγές "Χριστός Ανέστη", "Εάλω η Πόλις", κωδωνοκρουσίες, συνθήματα σχετιζόμενα με τις διαστροφικές σεξουαλικές προτιμήσεις του Δία κι άλλα τρυφερά στιγμιότυπα.
Όπως καταλαβαίνετε (σταματήστε να γελάτε εκεί πίσω), μία ακόμα αγοραπωλησία ήταν απλώς θέμα ημερών...
Εξαιτίας της πρωινής μου απασχόλησης, δεν ήτο δυνατή και πραγματοποιήσιμη η αγοραπωλησία τόσων αυτοκίνητων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κι αναφέρομαι στη διαδικαστικό θέμα μιας μεταβίβασης. Έτσι, είχε επιστρατευθεί φίλος κάτοχος της φοιτητικής ιδιότητος, ο οποίος αποβραδίς ερχόταν στην οικεία μου, ζωνόταν το μάτσο με τα 20-100άρικα αλλά και την απαραίτητη εξουσιοδότηση για την ολοκλήρωση της μεταβίβασης, κοιμόταν σε ραντζάκι σπίτι μου και το πρωί με την αυγούλα, ροβόλαγε τη δημοσιά (επ, αυτό είναι του Στρατή Μυριβήλη), έπαιρνε το δρόμο για την αντίστοιχη δημόσια υπηρεσία (υπερεσία προφέρεται για όσους υπηρετούν ακόμα στα ελληνικά στρατά).
Το μεσημεράκι επέστρεφε σπίτι μου, περήφανος διεκπεραιωτής άλλης μιας λαμπρής αγοράς. Έχοντας λοιπόν παρακολουθήσει εκ των έσω την αγορά του Μκ2, είχε μείνει ενεός ένεκα της συγκλονιστικής ευρύτητας του πρωκτού μου (κωλοφαρδεία) κι αλυτρωτικά ζηλόφθονα αισθήματα του κατάτρωγαν τα σωθικά. Το ίδιο μεσημέρι που έφερε το Μκ2 στην πατρική μου οικεία, αναφώνησε τα ακόλουθα: "Ρε κερατά (χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούσε ο ίδιος, σε καμία περίπτωση δε βρίσκει ερίσματα στην πραγματικότητα), σου δίνω τώρα στο χέρι τα 14.5 χιλιάρικα που έδωσες, να μου το πουλήσεις". Καταλαβαίνετε βέβαια ότι τέτοιες δακρύβρεχτες προσεγγίσεις δε θα μπορούσαν να καρποφορήσουν και να επιφέρουν αίσιο αποτέλεσμα. Σιγά μην άφηνα το κελεπούρι, που με τόση τύχη είχα μόλις αποκτήσει.
Όταν όμως πέρασαν κάποιες μέρες και κατακάθισε ο αρχικός ενθουσιασμός, φάνηκε ότι το Μκ2 ήταν πολύ πίσω από το Μκ1. Το Μκ2 ήταν τελείως μαμά και στερείτο μπλοκέ διαφορικού, η δύναμή του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο (πιο λίγα άλογα από τα Μκ1, 100 κιλά πάνω το βάρος), το τιμόνι του ήταν έτη φωτός πίσω από το ξυράφι του Μκ1 (γενικό σχόλιο: τα Μκ2 έχουν τη χειρότερη αίσθηση από όσα τιμόνια Miata έχω οδηγήσει, κάτι που επιβεβαίωσα και από την οδήγηση άλλων Μκ2), τα επιπλέον κιλά σε σχέση με το προηγούμενο (μαζί με το ότι το Μκ1 ήταν χαμηλωμένο με σκληρότερες αναρτήσεις) είχαν σαν αποτέλεσμα να μην είναι τόσο άμεσο και ρυθμίσιμο... εν τέλει, τα δύο μοντέλα χώριζε χάσμα ανάλογο με το Φαράγγι της Σαμαρειάς στον οδηγικό τομέα, ο οποίος παραμένει ακόμα ό,τι σημαντικότερο προτάσσει ένα αυτοκίνητο για να το αγαπήσω.
Οι καθημερινές κλήσεις του φίλου από την Καβάλα όπου σπούδαζε δεν ήταν αρκετές για να κάμψουν τη σθεναρή μου αντίσταση. Έπρεπε να περάσουν 3 βδομάδες για να προχωρήσει σε μια τόσο ριζοσπαστική και εκλυστική πρόταση: "Ρε κερατά (συνεχίζω να αγνοώ τα αίτια του συγκεκριμένου χαρακτηρισμού, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχα ακόμα γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα μου), σου δίνω ένα χιλιάρικο πάνω από τα 14.5 που έδωσες και θα περιμένω μέχρις ότου βρεις ένα 1.800άρι που να σε καλύπτει". Οι σκηνές που ακολούθησαν παραπέμπουν περισσότερο στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο (28 Οκτωβρίου του 1912), παρά σε πώληση υλικού αντικειμένου. Ο ιστοριογράφος θα καταγράψει αλληλοασπασμούς, βουρκωμένους οφθαλμούς, κανονιοβολισμούς, τημητικά αγήματα, ειδικά προνόμια που έδωσε ο Σουλτάνος στους Φαναριώτες, εναγκαλισμούς, σπασμούς της ρινικής κοιλότητας, συχνοουρία, άλαλες κραυγές "Χριστός Ανέστη", "Εάλω η Πόλις", κωδωνοκρουσίες, συνθήματα σχετιζόμενα με τις διαστροφικές σεξουαλικές προτιμήσεις του Δία κι άλλα τρυφερά στιγμιότυπα.
Όπως καταλαβαίνετε (σταματήστε να γελάτε εκεί πίσω), μία ακόμα αγοραπωλησία ήταν απλώς θέμα ημερών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου