Κι αφού θα μας χαιρετούσε το 323, τι φυσικότερο από το να μας χαιρετήσει και το Miata; Όχι για χάρη κάποιου άλλου αυτοκινήτου, αλλά για κάποιο αδερφάκι του, σίγουρα νεότερο, αλλά πάντα αντίστοιχα διασκεδαστικό. Το να βρεθώ με τόσα χρήματα στην τσέπη (από την πώληση του 323) ήταν κάτι που δε θα μπορούσε να καταλήξει πουθενά αλλού από την αγορά άλλου αυτοκινήτου (άλλες ηλικίες, άλλες προτεραιότητες). Στο κάτω-κάτω, μπορεί το Μκ1 να ήταν ό,τι πιο διασκεδαστικό είχα οδηγήσει μέχρι τότε, αλλά παρέμενε 13.5 ετών, έπινε λάδι σαν τον Ορέστη Μακρή, έτριζε και κοπάναγε σε κάθε λακούβα, δεν είχε ABS και AC (τα οποία θεωρώ υπεραπαραίτητα αξεσουάρ για κάθε αυτοκίνητο που κινείται στους ελληνικούς δρόμους). Οπότε πήρε κι αυτό πόδι, ευτυχώς πολύ πιο ξεκούραστα από το 323. Πωλήθηκε μάλιστα σε αλλοδαπό. (κανένα ρατσιστικό σχόλιο επί τούτου, απλώς το αναφέρω γιατί δεν έχω ξαναπετύχει αλλοδαπό σκληρά εργαζόμενο να αγοράζει roadster).
Αφού πρέσβευα ότι το νέο μου απόκτημα έπρεπε να έχει ABS κι ΑC, όλοι φαντάζεστε τη συνέχεια. Το Miata που απέκτησε δεν είχε τίποτα από τα δύο...
Αλλά ας τα δούμε πιο αναλυτικά:
Η αλήθεια είναι ότι από τον υπερστόλο βρέθηκα ξανά με το ταπεινό Rocky. Η Χρυσή Ευκαιρία έγινε ξανά ο πιστότερος φίλος μου και η αναζήτηση ξεκίνησε για μια ακόμα φορά. Τα Μκ2.5 ήταν απλησίαστα για τα 14.5Κ που μου απέφεραν αθροιστικά οι δύο πωλήσεις, οπότε στράφηκα προς τα Μκ2 (και μάλιστα τα 1.6, αφού τα 1.8 ήταν ακριβότερα).
Από την παρουσίαση του Μκ2 το 1998 και εκείνο το εξώφυλλο του Drive από την πρώτη οδήγηση επί ισπανικού εδάφους, είχα ερωτευτεί το χρυσαφί χρώμα. Μη με ρωτάτε γιατί και πώς, το θέμα είναι ότι αυτό το χρώμα μού είχε κάτσει τότε. Παραδέχομαι ότι παραμένει το πιο αρχοντικό και κλασάτο για Μκ2, αλλά πλέον θεωρώ ότι δεν αγοράζεις Miata για την αρχοντιά του, καλύτερα να ψάξεις καμιά παλιά Jaguar XJS ή ένα Rover 75 αν θέλεις πολυτέλεια και κλάση σε αυτά τα χρήματα. Μπορείς βέβαια να βολευτείς και με κάποια έκδοση με μπεζ δερμάτινα, ξύλινο τιμόνι και λεβιέ... στα δικά μου μάτια πάντως, το Miata έχει πολύ πιο αλήτικη και παιχνιδιάρικη φύση, οπότε του ταιριάζουν άλλα χρώματα. (Μην ψαρώνετε, απλώς προσπαθώ να δικαιολογήσω το σημερινό κατράμι: μαύρο με μαύρες ζάντες).
Όπως και να έχει, όταν εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη άκουσα την ηλικιωμένη γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο να με ενημερώνει για τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου χρυσαφιού Μκ2, ένιωσα σα να είχα πάλι το μαγικό ραβδάκι του Μίδα. Μετά την απίστευτη κωλοφαρδία (με το συμπάθειο) του 323 (τόσο σπάνιο μοντέλο να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση και μάλιστα σε λογικότατα χρήματα), μετά την εξ ουρανού ευκαιρία του Μκ1 (που παρά τις ατέλειές του, πουλήθηκε σε τιμή εφάμιλλη με της αγοράς, παρ΄ότι ήταν Οκτώβριος εν μέσω βροχών), ένιωθα ότι κάποιος με αγαπάει πολύ.
"Παρ΄ότι 4.5 ετών, έχει μόλις 32Κ χλμ, γιατί το χρησιμοποιώ μόνο τα καλοκαίρια στη Χίο, το χειμώνα είναι κουκουλωμένο στο γκαράζ". Όταν το είδα από κοντά, κατάλαβα ότι η υπέργηρη κυρία μού έλεγε αλήθεια. Τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που είχε το ηλικιωμένο ζευγάρι στην κατοχή του επέτρεπαν την περιστασιακή εποχιακή χρήση του Μίχου... Επιστρατεύω δύο φωτογραφίες για να δείτε σε τι απίστευτη κατάσταση ήταν:
"Δεν έχω ξαναδεί μεταχειρισμένο σε αντίστοιχη κατάσταση", αναφώνησε ο μηχανικός μου. Ο σκόπελος των 1000 ευρώ που χώριζαν την τιμή πώλησης από το κομπόδεμά μου (για μια ακόμα φορά, τρίτη στη σειρά, ξεβρακωνόμουν τελείως για να αγοράσω αυτοκίνητο) ξεπεράστηκαν μάλλον χάρη στην εμπορική δεινότητα (βλέπε παζάρι) του επί 35ετίας εμπόρου πατέρα μου, αλλά κι ενδεχομένως στην εμφανισιακή κι ηλικιακή ομοιότητα του γράφοντος με τα εγγόνια της κυρίας.
Κάπως έτσι βρέθηκα με ένα αυτοκίνητο που δεν είχε ABS, AC, μπλοκέ διαφορικό, δερμάτινα, αλλά ήταν σε κατάσταση που ντρεπόσουν να μπεις μέσα. Δεν είχε βάψει ούτε φτερό, δεν είχε κάνει μισό παντιλίκι, τα λάστιχά του ήταν τραγικά αμεταχείριστα (αλλά και ξεραμένα μετά από 4.5 χρόνια), οπότε δεν υπήρχε τίποτα φυσικότερο από το να το βαρεθώ αμέσως. 3-4 μέρες κράτησε ο αρχικός ενθουσιασμός για την ασύλληπτη κατάσταση του συγκεκριμένου Μκ2, την έλλειψη τριγμών και λοιπών ενοχλητικών.
Η πώληση όμως του βραχυβιότερου αυτοκινήτου που είχα ποτέ στην κατοχή μου (μόλις 1 μήνας και 12 μέρες βάσει των αδειών) θα αποτελέσει το θέμα μελλοντικής δημοσίευσης.
Αφού πρέσβευα ότι το νέο μου απόκτημα έπρεπε να έχει ABS κι ΑC, όλοι φαντάζεστε τη συνέχεια. Το Miata που απέκτησε δεν είχε τίποτα από τα δύο...
Αλλά ας τα δούμε πιο αναλυτικά:Η αλήθεια είναι ότι από τον υπερστόλο βρέθηκα ξανά με το ταπεινό Rocky. Η Χρυσή Ευκαιρία έγινε ξανά ο πιστότερος φίλος μου και η αναζήτηση ξεκίνησε για μια ακόμα φορά. Τα Μκ2.5 ήταν απλησίαστα για τα 14.5Κ που μου απέφεραν αθροιστικά οι δύο πωλήσεις, οπότε στράφηκα προς τα Μκ2 (και μάλιστα τα 1.6, αφού τα 1.8 ήταν ακριβότερα).
Από την παρουσίαση του Μκ2 το 1998 και εκείνο το εξώφυλλο του Drive από την πρώτη οδήγηση επί ισπανικού εδάφους, είχα ερωτευτεί το χρυσαφί χρώμα. Μη με ρωτάτε γιατί και πώς, το θέμα είναι ότι αυτό το χρώμα μού είχε κάτσει τότε. Παραδέχομαι ότι παραμένει το πιο αρχοντικό και κλασάτο για Μκ2, αλλά πλέον θεωρώ ότι δεν αγοράζεις Miata για την αρχοντιά του, καλύτερα να ψάξεις καμιά παλιά Jaguar XJS ή ένα Rover 75 αν θέλεις πολυτέλεια και κλάση σε αυτά τα χρήματα. Μπορείς βέβαια να βολευτείς και με κάποια έκδοση με μπεζ δερμάτινα, ξύλινο τιμόνι και λεβιέ... στα δικά μου μάτια πάντως, το Miata έχει πολύ πιο αλήτικη και παιχνιδιάρικη φύση, οπότε του ταιριάζουν άλλα χρώματα. (Μην ψαρώνετε, απλώς προσπαθώ να δικαιολογήσω το σημερινό κατράμι: μαύρο με μαύρες ζάντες).
Όπως και να έχει, όταν εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη άκουσα την ηλικιωμένη γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο να με ενημερώνει για τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου χρυσαφιού Μκ2, ένιωσα σα να είχα πάλι το μαγικό ραβδάκι του Μίδα. Μετά την απίστευτη κωλοφαρδία (με το συμπάθειο) του 323 (τόσο σπάνιο μοντέλο να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση και μάλιστα σε λογικότατα χρήματα), μετά την εξ ουρανού ευκαιρία του Μκ1 (που παρά τις ατέλειές του, πουλήθηκε σε τιμή εφάμιλλη με της αγοράς, παρ΄ότι ήταν Οκτώβριος εν μέσω βροχών), ένιωθα ότι κάποιος με αγαπάει πολύ.
"Παρ΄ότι 4.5 ετών, έχει μόλις 32Κ χλμ, γιατί το χρησιμοποιώ μόνο τα καλοκαίρια στη Χίο, το χειμώνα είναι κουκουλωμένο στο γκαράζ". Όταν το είδα από κοντά, κατάλαβα ότι η υπέργηρη κυρία μού έλεγε αλήθεια. Τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που είχε το ηλικιωμένο ζευγάρι στην κατοχή του επέτρεπαν την περιστασιακή εποχιακή χρήση του Μίχου... Επιστρατεύω δύο φωτογραφίες για να δείτε σε τι απίστευτη κατάσταση ήταν:
"Δεν έχω ξαναδεί μεταχειρισμένο σε αντίστοιχη κατάσταση", αναφώνησε ο μηχανικός μου. Ο σκόπελος των 1000 ευρώ που χώριζαν την τιμή πώλησης από το κομπόδεμά μου (για μια ακόμα φορά, τρίτη στη σειρά, ξεβρακωνόμουν τελείως για να αγοράσω αυτοκίνητο) ξεπεράστηκαν μάλλον χάρη στην εμπορική δεινότητα (βλέπε παζάρι) του επί 35ετίας εμπόρου πατέρα μου, αλλά κι ενδεχομένως στην εμφανισιακή κι ηλικιακή ομοιότητα του γράφοντος με τα εγγόνια της κυρίας.
Κάπως έτσι βρέθηκα με ένα αυτοκίνητο που δεν είχε ABS, AC, μπλοκέ διαφορικό, δερμάτινα, αλλά ήταν σε κατάσταση που ντρεπόσουν να μπεις μέσα. Δεν είχε βάψει ούτε φτερό, δεν είχε κάνει μισό παντιλίκι, τα λάστιχά του ήταν τραγικά αμεταχείριστα (αλλά και ξεραμένα μετά από 4.5 χρόνια), οπότε δεν υπήρχε τίποτα φυσικότερο από το να το βαρεθώ αμέσως. 3-4 μέρες κράτησε ο αρχικός ενθουσιασμός για την ασύλληπτη κατάσταση του συγκεκριμένου Μκ2, την έλλειψη τριγμών και λοιπών ενοχλητικών.
Η πώληση όμως του βραχυβιότερου αυτοκινήτου που είχα ποτέ στην κατοχή μου (μόλις 1 μήνας και 12 μέρες βάσει των αδειών) θα αποτελέσει το θέμα μελλοντικής δημοσίευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου