Δύο χρόνια πέρασαν με αυτό το καταπληκτικό αυτοκίνητο, με το οποίο έκανα τα πάντα. Το ξεζούμιξα κυριολεκτικά, το έβαλα στην πίστα, το έστριψα, έκανα τις κοντρίτσες μου (ανοίγματα, μην πάει στο πονηρό το μυαλό σας), ήταν εξαιρετικό. Φαινόταν όμως μια εγγενής του αδυναμία: το απολάμβανες πραγματικά μόνο όταν κυνήγαγες τη σκιά σου σε κάποια ορεινή διαδρομή (όπου διέπρεπε σε αποτελεσματικότητα) ή έκανες καμιά κοντρούλα. Ήταν λοιπόν ιδιαίτερα μονοδιάστατο. Κινούμενος με λογικές ταχύτητες, σε νόμιμα πλαίσια, μέσα στην πόλη, σε μποτιλιάρισμα, δεν πρόσφερε και πολλά. Εμφάνιση μετριότατη, εσωτερικό χρηστικό αλλά μέχρις εκεί, έλαμπε μόνο σε σπάνιες περιστάσεις, ήτοι 1-2 φορές το μήνα.
Και κάπου εκεί συνέβησε το εξής: Απολύθηκα από φαντάρος κι άρχισα να εργάζομαι αξιοποιώντας το πτυχίο μου, οπότε βρέθηκα για πρώτη φορά με σοβαρό εισόδημα και μάλιστα σταθερό. Εκεί ήταν που επανήλθε η παιδική υπόσχεση-δέσμευση. "Το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο και πισωκίνητο". Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε είχα οδηγήσει ένα Miata Μκ2 1.8 κι ένα Toyota MR2. Το ότι στο πρώτο ο ιδιοκτήτης ήταν πιο αυστηρός και τα πίσω λάστιχα πιο φθαρμένα, ενώ το δεύτερο το είχα μια βραδιά να το κάνει ό,τι θέλω, μαζί με το γεγονός ότι η κουλαμάρα μου στα πισωκίνητα δε μου επέτρεπε πολλές ελευθερίες, είχαν σαν αποτέλεσμα να γουστάρω περισσότερο το κεντρομήχανο Toyota. Γιατί αυτό; Μα γιατί όταν δεν έχεις εμπειρία από πλαγιολισθήσεις και φυλάγεσαι, τότε θα εκτιμήσεις περισσότερο την αμεσότητα στους χειρισμούς (όπου υπερέχει το MR2) και τις καλύτερες επιδόσεις (όπου πάλι υπερέχει). Αν βέβαια έχεις εμπειρία από πισωκίνητα, τότε καταλαβαίνεις ότι το Miata σού προσφέρει περισσότερα στο να κινείται με το πλάι, χάρη στο τέλειο ζύγισμά του και τη φιλικότητά του.
Αλλά έτσι κι αλλιώς, φράγκα για Miata 1.8 ή MR2 τετραετίας (βρισκόμαστε στο 2004) δεν υπήρχαν. Οπότε, η μόνη λύση ήταν ένα Miata Mk1. Ευτυχώς... γιατί τότε μπορεί να μην το καταλάβαινα, αλλά το συγκεκριμένο ήταν η καλύτερη εισαγωγή στον κόσμο της πίσω κίνησης.
Έχοντας ήδη φάει την κρυάδα με το 323 στα μεταχειρισμένα, οπλίστηκα με υπομονή και άρχισα να ξεκοκκαλίζω αγγελίες κι αυτοκίνητα. Οι τύποι ζήταγαν το λιγότερο 10Κ ευρώ, ενώ το προσφερόμενο προϊόν δεν ήταν αντάξιο της τιμής. Είχε αρχίσει να σκάει και καλοκαιράκι βλέπετε, οι τιμές των Miata παίρνουν τα πάνω τους αυτή την εποχή...
Ένα βραδάκι έξω από το Εν Πλω στη Βουλιαγμένη, συνάντησα τον έρωτα! Όχι, δεν αναφέρομαι στον πρόσφατο αρραβώνα μου, αυτό έγινε αρκετά αργότερα, αλλά σε ένα μπλε Μκ1. Με το σκοτάδι να κρύβει τις αδυναμίες και να αναδεικνύει τα θετικά, είχα ξετρελαθεί. Ζαντούλες κόσμημα, εσωτερικό και μοκέτες ντυμένες στο λευκό, χρωμιωμένο style bar, χαμηλωμένο με την εξατμισούλα του, είχα χάσει το μυαλό μου. Ήξερα όμως ότι δεν ήταν για πώληση, αφού είχα γνώση για κάθε Μκ1 που πουλιόταν τότε στην επικράτεια σε αγγελίες και το συγκεκριμένο δεν έφερε κάποιο πωλητήριο.
Εκείνη τη στιγμή παρουσιάστηκε κι ο ιδιοκτήτης, για καλή μου τύχη (σχήμα λόγου, αφού προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή).
-Συγγνώμη, μήπως το πουλάτε; (ξέροντας ότι θα λάβω αρνητική απάντηση)
-Εεεεεεε, ναι!!!!
-Πόσο; (εδώ αντιλαμβάνομαι ότι το πανηγύρι να λάβει οριστικό τέλος, αφού έχοντας εμπειρία από τα αντίστοιχα των 10-10.5Κ, ήξερα ότι δεν καθάριζα με κάτι λιγότερο από 11-11.5)
-Εεεεεεεεεεεε, 8.5!!!
Περιττό να αναφέρω ότι την ακριβώς επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τον μηχανικό μου. Το φως της ημέρας αποκάλυψε ότι δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα. Δεν υπήρχε επιφάνεια του αυτοκινήτου (φτερό, πόρτα) που να είναι απόλυτα ίσια, παντού θα υπήρχε κάποιο σημαδάκι. Τα 130Κ χλμ που έλεγε το κοντέρ έκρυβαν τουλάχιστον άλλα 40Κ επιπλέον (κατά δήλωση του μηχανικού), ενώ το γεγονός ότι θα ήμουν ο πέμπτος (5ος) ιδιοκτήτης στα 13.5 χρόνια ζωής του συγκεκριμένου Miata ήταν ένα θέμα.
Γεγονός όμως παρέμενε ότι ήταν ατρακάριστο, φορτωμένο με πολλά έξτρα που μου άρεσαν (ενώ αν ήταν κάνα καγκούρικο, θα είχα γίνει Λούης), σε τιμή απλώς ασύλληπτη για το αυτοκίνητο που είχα μπροστά μου. Περαιτέρω παζάρεμα με απάλλαξε από το κόστος της μεταβίβασης, οπότε ήμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Κάπως έτσι, το καλοκαίρι του 2004 βρέθηκα με ένα χαριτωμένο γκαράζ. Ένα Rocky για τίποτα τρέλες εκτός δρόμου (στο μεταξύ είχε αποκτήσει μη αφαιρούμενο hard top, λόγω πατέρα, κι είχα ξενερώσει), ένα τετρακίνητο 190 ίππων κι ένα Miata (εδώ υπόκλιση).
Ε λοιπόν, αυτό το αυτοκίνητο ήταν αποκάλυψη. Σε δύο μέρες μέσα είχα φτάσει στο σημείο να περιδιαβαίνω όλη τη Βουλιαγμένη με το πλάι, τόσο φιλικό και προοδευτικό ήταν, συνέβαλε βέβαια και το γνωστό οδόστρωμα σαπούνι του παραθαλάσσιου προαστίου.
Στο ότι έβγαζε τρελά γούστα προσθέστε το γεγονός ότι ήταν το καινούριο μου αυτοκίνητο (αφού το είχα μόλις αποκτήσει, παρ΄ότι ήδη 13.5 ετών), ότι ήταν καλοκαιράκι (ξέρετε τι απαίσιες είναι οι ξεσκέπαστες βολτίτσες τα καλοκαιρινά βραδάκια) και θα καταλάβετε γιατί ξαναοδήγησα το 323 μόνο όταν χρειαζόμουν οπωσδήποτε περισσότερες από δύο θέσεις. Δηλαδή κάπου 2-3 φορές σε διάστημα κάμποσων μηνών.
Η απόφαση είχε ληφθεί: το 323 έπρεπε να πουληθεί. Όσοι αναγνώστες του Drive, ίσως θυμάστε μία αγγελία με φωτογραφία στις σελίδες του τεύχους Σεπτεμβρίου 2004. Κι όμως, παρά το ανελέητο κυνηγητό σε Drive, forums κι αγγελίες, δυσκολεύτηκα πολύ να το πουλήσω... κάτι τόσο σπάνιο δεν πουλάει σα ζεστό ψωμί, όπως κάνει το Miata για παράδειγμα. Χρειάστηκε να περιμένω τουλάχιστον 3 μήνες για να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν το θέλει κανείς, μέχρι που έρχεται κάποιος, ξετρελαίνεται και το αποκτά μέσα σε 2 μέρες. Έτσι κι έγινε...
Συλλεκτικό βιντεάκι κόντρας από στάση με το 323 και το Miata μου:
Και κάπου εκεί συνέβησε το εξής: Απολύθηκα από φαντάρος κι άρχισα να εργάζομαι αξιοποιώντας το πτυχίο μου, οπότε βρέθηκα για πρώτη φορά με σοβαρό εισόδημα και μάλιστα σταθερό. Εκεί ήταν που επανήλθε η παιδική υπόσχεση-δέσμευση. "Το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο και πισωκίνητο". Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε είχα οδηγήσει ένα Miata Μκ2 1.8 κι ένα Toyota MR2. Το ότι στο πρώτο ο ιδιοκτήτης ήταν πιο αυστηρός και τα πίσω λάστιχα πιο φθαρμένα, ενώ το δεύτερο το είχα μια βραδιά να το κάνει ό,τι θέλω, μαζί με το γεγονός ότι η κουλαμάρα μου στα πισωκίνητα δε μου επέτρεπε πολλές ελευθερίες, είχαν σαν αποτέλεσμα να γουστάρω περισσότερο το κεντρομήχανο Toyota. Γιατί αυτό; Μα γιατί όταν δεν έχεις εμπειρία από πλαγιολισθήσεις και φυλάγεσαι, τότε θα εκτιμήσεις περισσότερο την αμεσότητα στους χειρισμούς (όπου υπερέχει το MR2) και τις καλύτερες επιδόσεις (όπου πάλι υπερέχει). Αν βέβαια έχεις εμπειρία από πισωκίνητα, τότε καταλαβαίνεις ότι το Miata σού προσφέρει περισσότερα στο να κινείται με το πλάι, χάρη στο τέλειο ζύγισμά του και τη φιλικότητά του.
Αλλά έτσι κι αλλιώς, φράγκα για Miata 1.8 ή MR2 τετραετίας (βρισκόμαστε στο 2004) δεν υπήρχαν. Οπότε, η μόνη λύση ήταν ένα Miata Mk1. Ευτυχώς... γιατί τότε μπορεί να μην το καταλάβαινα, αλλά το συγκεκριμένο ήταν η καλύτερη εισαγωγή στον κόσμο της πίσω κίνησης.
Έχοντας ήδη φάει την κρυάδα με το 323 στα μεταχειρισμένα, οπλίστηκα με υπομονή και άρχισα να ξεκοκκαλίζω αγγελίες κι αυτοκίνητα. Οι τύποι ζήταγαν το λιγότερο 10Κ ευρώ, ενώ το προσφερόμενο προϊόν δεν ήταν αντάξιο της τιμής. Είχε αρχίσει να σκάει και καλοκαιράκι βλέπετε, οι τιμές των Miata παίρνουν τα πάνω τους αυτή την εποχή...
Ένα βραδάκι έξω από το Εν Πλω στη Βουλιαγμένη, συνάντησα τον έρωτα! Όχι, δεν αναφέρομαι στον πρόσφατο αρραβώνα μου, αυτό έγινε αρκετά αργότερα, αλλά σε ένα μπλε Μκ1. Με το σκοτάδι να κρύβει τις αδυναμίες και να αναδεικνύει τα θετικά, είχα ξετρελαθεί. Ζαντούλες κόσμημα, εσωτερικό και μοκέτες ντυμένες στο λευκό, χρωμιωμένο style bar, χαμηλωμένο με την εξατμισούλα του, είχα χάσει το μυαλό μου. Ήξερα όμως ότι δεν ήταν για πώληση, αφού είχα γνώση για κάθε Μκ1 που πουλιόταν τότε στην επικράτεια σε αγγελίες και το συγκεκριμένο δεν έφερε κάποιο πωλητήριο.
Εκείνη τη στιγμή παρουσιάστηκε κι ο ιδιοκτήτης, για καλή μου τύχη (σχήμα λόγου, αφού προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή).
-Συγγνώμη, μήπως το πουλάτε; (ξέροντας ότι θα λάβω αρνητική απάντηση)
-Εεεεεεε, ναι!!!!
-Πόσο; (εδώ αντιλαμβάνομαι ότι το πανηγύρι να λάβει οριστικό τέλος, αφού έχοντας εμπειρία από τα αντίστοιχα των 10-10.5Κ, ήξερα ότι δεν καθάριζα με κάτι λιγότερο από 11-11.5)
-Εεεεεεεεεεεε, 8.5!!!
Περιττό να αναφέρω ότι την ακριβώς επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τον μηχανικό μου. Το φως της ημέρας αποκάλυψε ότι δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα. Δεν υπήρχε επιφάνεια του αυτοκινήτου (φτερό, πόρτα) που να είναι απόλυτα ίσια, παντού θα υπήρχε κάποιο σημαδάκι. Τα 130Κ χλμ που έλεγε το κοντέρ έκρυβαν τουλάχιστον άλλα 40Κ επιπλέον (κατά δήλωση του μηχανικού), ενώ το γεγονός ότι θα ήμουν ο πέμπτος (5ος) ιδιοκτήτης στα 13.5 χρόνια ζωής του συγκεκριμένου Miata ήταν ένα θέμα.
Γεγονός όμως παρέμενε ότι ήταν ατρακάριστο, φορτωμένο με πολλά έξτρα που μου άρεσαν (ενώ αν ήταν κάνα καγκούρικο, θα είχα γίνει Λούης), σε τιμή απλώς ασύλληπτη για το αυτοκίνητο που είχα μπροστά μου. Περαιτέρω παζάρεμα με απάλλαξε από το κόστος της μεταβίβασης, οπότε ήμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Κάπως έτσι, το καλοκαίρι του 2004 βρέθηκα με ένα χαριτωμένο γκαράζ. Ένα Rocky για τίποτα τρέλες εκτός δρόμου (στο μεταξύ είχε αποκτήσει μη αφαιρούμενο hard top, λόγω πατέρα, κι είχα ξενερώσει), ένα τετρακίνητο 190 ίππων κι ένα Miata (εδώ υπόκλιση).
Ε λοιπόν, αυτό το αυτοκίνητο ήταν αποκάλυψη. Σε δύο μέρες μέσα είχα φτάσει στο σημείο να περιδιαβαίνω όλη τη Βουλιαγμένη με το πλάι, τόσο φιλικό και προοδευτικό ήταν, συνέβαλε βέβαια και το γνωστό οδόστρωμα σαπούνι του παραθαλάσσιου προαστίου.
Στο ότι έβγαζε τρελά γούστα προσθέστε το γεγονός ότι ήταν το καινούριο μου αυτοκίνητο (αφού το είχα μόλις αποκτήσει, παρ΄ότι ήδη 13.5 ετών), ότι ήταν καλοκαιράκι (ξέρετε τι απαίσιες είναι οι ξεσκέπαστες βολτίτσες τα καλοκαιρινά βραδάκια) και θα καταλάβετε γιατί ξαναοδήγησα το 323 μόνο όταν χρειαζόμουν οπωσδήποτε περισσότερες από δύο θέσεις. Δηλαδή κάπου 2-3 φορές σε διάστημα κάμποσων μηνών.
Η απόφαση είχε ληφθεί: το 323 έπρεπε να πουληθεί. Όσοι αναγνώστες του Drive, ίσως θυμάστε μία αγγελία με φωτογραφία στις σελίδες του τεύχους Σεπτεμβρίου 2004. Κι όμως, παρά το ανελέητο κυνηγητό σε Drive, forums κι αγγελίες, δυσκολεύτηκα πολύ να το πουλήσω... κάτι τόσο σπάνιο δεν πουλάει σα ζεστό ψωμί, όπως κάνει το Miata για παράδειγμα. Χρειάστηκε να περιμένω τουλάχιστον 3 μήνες για να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν το θέλει κανείς, μέχρι που έρχεται κάποιος, ξετρελαίνεται και το αποκτά μέσα σε 2 μέρες. Έτσι κι έγινε...
Συλλεκτικό βιντεάκι κόντρας από στάση με το 323 και το Miata μου:
(ζητώ συγγνώμη για το υβρεολόγιο του οδηγού του Miata, εγώ βρισκόμουν μέσα στο 323)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου