Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Lotus Elise Turbo



Χτες είχα την τύχη να βιώσω μια μοναδική εμπειρία. Το όνομα αυτής Lotus Elise Turbo. Πράσινη, πρώτης γενιάς, με 400+ αλόγατα. Τότε είχε μετρηθεί με 2 άτομα 4.1 για το 0-100 και με 1 άτομο, στα 3.9. Από τότε μάλιστα, φόρεσε 17άρες ζάντες και απέκτησε καλύτερη πρόσφυση.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της βόλτας έγινε τρελό κοντρίδι με τουρμπάτο Miata Mk2 10th Anniversary. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κατόχου του, το αυτοκίνητο είναι 417 άλογα.
1:30 σήμερα ξημερώματα λοιπόν και ενώ μας περνάει το ΜΧ, αφήνει το γκάζι για να ακουστεί η σκάστρα. Τι το ήθελε; "Θα τον σκίσουμε", αναφωνεί ο τυχερός ιδιοκτήτης της Λίζας, "δε θα καταλάβει από πού του ήρθε". Με 0.5 πίεση μόλις, λόγω ζέστης, κάτω από 300 ίππους, ανοίγουμε με το ΜΧ και το αποτέλεσμα σοκάρει. Κανένα αυτοκίνητο δεν μπορεί να κάνει διαφορά από το άλλο. Ο δικός μου τρελαίνεται. "Δεν είναι δυνατόν, πώς έγινε αυτό, τι του έχει κάνει". Σκεφτείτε ότι η Elise έχει μετρηθεί 810 κιλά, με καύσιμα και λάδια.
Ανεβάζει λίγο πίεση και πρέπει να είμαστε πλέον λίγο πάνω από τα 300 άλογα. Με τη χτεσινή ζέστη, ούτε σκέψη για να σηκώσει παραπάνω πίεση. Μπροστά από το παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό, τα δύο αυτοκίνητα λυσσάνε εν κινήσει, με καμιά 80άρα. H Lotus δαιμονίζεται και αρχίζει να ρίχνει καρότσες. Μη με ρωτήσετε πόσες, γιατί δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν, ούτε η ορατότητα βοηθάει πολύ.
Το θέμα είναι ότι τέτοια ωμή δύναμη δεν είχα ξανανιώσει. Πρώτη φορά δικαιολογώ την ύπαρξη αυτού του τεράστιου αντιαισθητικού στροφομέτρου, με το shift light.
Το κακό είναι ότι γυρνώντας στη Βουλιαγμένη και σε κόντρα με Sierra Cosworth, που έφαγε 1.5 καρότσα με 1η ταχύτητα, η 2α δεν μπήκε ποτέ και ακόμα χειρότερα, μετά δεν έμπαινε καμία ταχύτητα. 2 το πρωί να σπρώχνεις μία Λίζα μέσα στα στενά της Βουλιαγμένης, δεν είναι και το πλέον ευχάριστο. Ευτυχώς που είναι πανάλαφρη.
Ηθικό συμπέρασμα προς όλους: πάντα υπάρχει πάντα κάποιος δυνατότερος. Η συγκεκριμένη Elise δεν έχει χάσει ακόμα κόντρα, αν και δεν έχει ανοίξει με κάποιο τέρας, π.χ. EVO του Χατζάρα. Μια Gallardo και μια 456 πάντως, τις κατάπιε. Η μόνη που την κερδίζει κατά διαστήματα είναι η αναξιοπιστία της.

Κόντρα με Toyota MR-2



(η κόντρα πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2007)


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και κάποιος που ξέρει να πάει το αυτοκίνητό του όπως του αρμόζει. Επιστρέφω στο σπίτι μου εχτές κατά τα μεσάνυχτα δικάβαλος και στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος της Βούλας, βρίσκομαι δίπλα σε ένα κόκκινο MR2 με hard-top. Σβέλτος αυτός, σβέλτος κι εγώ, τσιμπάμε κι οι δύο και κάπως έτσι, φτάνουμε στο περίπτερο του Κουτάλα στην παραλιακή, στο ύψος της Βουλιαγμένης (τυπικά πρόκειται για Βούλα, αλλά αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας... ).
Βλέπω ότι έχει και μια κοπέλα στο δεξί κάθισμα, ωχ, είναι κι ελαφρύτερος, είναι και το MR2 σημαντικά πιο γρήγορο από το μαμά Miata 1.8, είχα ετοιμαστεί για τσαγάκι. Καλή εκκίνηση, ταχύτατη αλλαγή σε 2α, το MR είναι μία καρότσα πίσω, ψιλοσκαλώνει η αλλαγή σε 3η, το κέρατό μου, τώρα θα μας περάσει, όχι είναι ακόμα πίσω, συνεχίζουμε, αλλαγή σε 4η μισή σαλ πριν τον κόφτη, το 2 είναι 6-7 μέτρα πίσω μου και το κοντέρ έχει ξεπεράσει τα 160! Φτάνουμε στην ανηφόρα, ψιλοσκοτώστρα το συγκεκριμένο φανάρι, έχει κι ένα σταματημένο στη μεσαία, κόβουμε λίγο. Με το που αρχίζει η κατηφόρα, ακούω τον κολλητό από δίπλα. "Έλα ρε μπιπ, στρίψε αριστερά για το σπίτι, μην πας ευθεία, σε παρακαλώ. ΕΛΑ ΡΕ ΜΠΙΜ, ΣΤΡΙΨΕ!" Έλα τώρα παλιοχέστη, κάποτε τα κάναμε μαζί αυτά, πολύ μου σοβάρεψες, δεν τον αφήνω τον κερατά!
Βρίσκομαι λοιπόν στην αριστερή, τσίτα τα γκάζια, αρχίζει να αχνοφαίνεται η αντρικότατη πατημένη αριστερή (ένας φίλος έχει τουμπάρει εκεί, βλέπετε όλα τα Βουλιαγμενιωτάκια εκεί βγάζουμε το άχτι μας!), Θεέ μου, θα πιάσουν τα φρένα, γιατί να έχω βάλει μεταχειρισμένα πίσω, χάθηκε ο κόσμος να χω φορέσει μια τετράδα R888, 320 ευρώ το σετ πάνε, σιγά το κόστος, τι ξεροκέφαλος που είμαι... "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με", ακούω από δίπλα, μάλλον ήρθε η ώρα να φρενάρω, το 2άρι είναι στη μεσαία, περίπου 3/4 καρότσας πίσω μου, δεν έχει φρενάρει ακόμα ούτε αυτός, πέφτω στο μεσαίο πεντάλ, κατάρα, γιατί να μην είμαι εγώ στη μεσαία, πώς κλείστηκα έτσι, είναι και κεντρομήχανο αυτό, δεν πιστεύω να σβουρίξει και να με στείλει πάνω σε καμιά κολώνα, μπα, εγώ θα σβουρίξω πρώτος με τα κωλολάστιχα που φοράω πίσω...
Σφίγγω το τιμόνι, πάντα βοηθάει (ψυχολογικά) όταν ξέρεις ότι κάνεις μ..κία, η ΜΙΑΤΑΡΑ στρίβει με 120+ από την εσωτερική, ισιώνουμε, τσεκάρω τον καθρέπτη, το 2άρι έχει μείνει άλλο ένα αυτοκίνητο πίσω, μπράβο του, εγώ με το κεντρομήχανο που οδηγάει θα είχα φρενάρει από τη Γλυφάδα, τα θεόστραβα μπεκ ποτίσματος του Δήμου μας (μην πω καμιά κουβέντα για τον Κασιδόκωστα τώρα...) έχουν κάνει το θαύμα τους, τσίμπημα στα φρένα μπας και γλιτώσουμε τη σβούρα με τα πίσω λαστιχάκια βρεγμένα, ξανασφίγγω το τιμόνι (ναι, είναι η δεύτερη μ..κία μέσα σε 5 δευτ.), η ΜΙΑΤΑΡΑ (συχωρήστε μου τα κεφαλαία), είναι καθαρά μπροστά οπότε μπορώ να κλειστώ δεξιά, το βλέμμα στην έξοδο από την πλαζ του ΕΟΤ (ναι, έχουν γίνει θανατηφόρα εκεί) και φτάνουμε στο φανάρι του Εν Πλω! ΦΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΝΑ, το πεντάλ μαλακό σα βούτυρο, σκαρφαλώνω ολόκληρος πάνω του μπας και σταματήσω, τι υγρά φοράω Θεέ μου, το 2άρι έρχεται από δεξιά, το παλικαράκι χαμογελάει και σηκώνει τον αντίχειρα, μπράβο και σε σένα λεβέντη μου που ξέρεις και το πας, όχι σαν κάτι άλλους με EVO, Type-R και OPC στην ίδια στροφή πριν μερικές μέρες, διδάσκουν οι Ιάπωνες, ανταποδίδω τη χαιρετούρα, μπράβο και στην κοπελίτσα σου που δεν ξέρασε/σε χώρισε/σε κοπάνησε, κάθε λογική κοπέλα έτσι θα είχε κάνει, εκτός κι αν το όνομά της ξεκινά από Ισμήν.. και τελειώνει σε Φαμπιάτ..., ποια να είναι άραγε, αλλά μάλλον θα οδηγούσε αυτή, οπότε γιατί να σε χωρίσει τότε...
Ξεκινώ ταρίφικα, για να καταλάβει ότι η κόντρα τελείωσε, άλλωστε έχουμε περάσει το σπίτι, φρένα δεν έχουμε, ο διπλανός γκρινιάζει, αν πηγαίναμε Λιμανάκια στον ίδιο ρυθμό, θα είχαμε φύγει κι οι δύο από κάτω... Αφήνω τον κολλητό σπίτι του, κάτι γαλλικά μουρμουρίζει, με το που κλείνει την πόρτα, κάνω τον σταυρό μου... Σ' ευχαριστώ Παναγία μου, που με φύλαξες... Ήμουν λίγο ανώριμος απόψε, αλλά το καταφχαριστήθηκα!

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Toyota MR2



(το παρακάτω κείμενο γράφθηκε τον Μάιο του 2005)


Είχα την τύχη να οδηγήσω για μία ολόκληρη (αξέχαστη) βραδιά ένα από τα πρώτα MR2 που πάτησαν τους τροχούς τους επί ελληνικού εδάφους, πίσω το Μάιο του 2000. Ομολογώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Κάποιους μήνες αργότερα οδήγησα και ένα ΜΧ 1.8, το γνωστό δημοσιογραφικό (BRG με μπεζ δερμάτινα καθίσματα και την πινακίδα 2000-είχε συμμετάσχει και σε video-clip της Πέγκυς Ζήνα). Το MR2 μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο, αν και για αυτό ευθύνεται και η μικρής διάρκειας οδήγηση του ΜΧ, αλλά και τα εξαιρετικά φθαρμένα του ελαστικά, που δεν επέτρεπαν σε έναν αμύητο να εξερευνήσει τις δυνατότητες αυτού του σπάνιου αυτοκινήτου. Τέσσερα χρόνια μετά, η αναζήτηση φθηνού, αξιόπιστου και παιχνιδιάρικου roadster έφερε ένα ΜΧ 1990 στο γκαράζ μου. Κόλλησα και κάπως έτσι, σήμερα έχω καταλήξει με ένα 1.8. Το έχω ερωτευτεί και δε θα το άλλαζα με τίποτα (S2000 είπατε?). Πάντα όμως παραμένει το ερώτημα, αν έκανα καλά και το επέλεξα, τη στιγμή που με αντίστοιχα χρήματα μπορούσε να αποκτήσω ένα μεταχειρισμένο MR2. Αυτό θα ήταν το λογικό αφού μου είχε κάνει τόσο καλύτερη εντύπωση στο παρελθόν.
Θυμάμαι όμως το πόσο απότομο ήταν το κεντρομήχανο και ότι κατάφερε να με τρομάξει μία από τις ελάχιστες φορές που ξεθάρρεψα εκείνη τη βραδιά μαζί του. Απαιτούσε να ξεχάσεις ό,τι ήξερες για την οδήγηση και να αρχίσεις πάλι από την αρχή. Μαζί του. Σίγουρα η τοποθέτηση του κινητήρα στο κέντρο και η περίεργη-δύστροπη συμπεριφορά του, που σε ξανακάθιζε στα θρανία, έδιναν έναν πιο εξωτικό αέρα στη συγκεκριμένη κατασκευή. Θυμάμαι ότι η θέση οδήγησης με βόλευε πολύ περισσότερο, ότι ο αέρας δε με ενοχλούσε ακόμα και στα πολλά χιλιόμετρα. Το τιμόνι του ήταν καταπληκτικό. Τέτοια αμεσότητα δεν έχω ξαναβιώσει. Η διόρθωση της ολίσθησης γινόταν τηλεπαθητικά, με τους καρπούς και μόνο, σε αντίθεση με το ΜΧ. Ήξερα όμως ότι αν τα αντανακλαστικά μου αργούσαν και δεν το μάζευα αμέσως, τότε η σβούρα ήταν σίγουρη.
Όσο περισσότερο εμβαθύνω στις δυνατότητες του ΜΧ, τόσο περισσότερο θεωρώ ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Βιώνοντας τη φιλικότητα του πλαισίου που σου επιτρέπει να κινείσαι με παράλογες για δημόσιο δρόμο γωνίες, δε μπορείς παρά να απορήσεις με το MR2. Αφού δεν κατασκευάστηκε για να τρελάνει τα χρονόμετρα, έπρεπε να είναι τόσο απόλυτο; Δεν είναι κανένα πανάκριβο supercar, είναι ένα προσιτό αυτοκίνητο, που μπορούν να αποκτήσουν και άνθρωποι που το χρησιμοποιούν απλώς για να μετακινούνται. Μου θυμίζει κάτι από 106 Rallye. Αγωνιστική αίσθηση για τους πολλούς, ακόμα και αν γκρεμοτσακίζονται επειδή δεν έχουν το οδηγικό υπόβαθρο.
Έπειτα, είναι το θέμα της εμφάνισης. Αν και υποκειμενικό, πιστεύω ότι το ΜΧ έχει ένα πολύ πιο αρμονικό και όμορφο σχήμα από το MR2. Αλλά βέβαια, γούστα είναι αυτά.
Και βέβαια, είναι πολύ πιο πρακτικό, μπορείς να κάνεις και ένα ταξιδάκι.
Τελικά, μάλλον στάθηκα τυχερός. Το MR2 είναι το αυτοκίνητο που θα σε τρελάνει αν το οδηγήσεις για μία νύχτα, που θα σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Αλλά το ΜΧ είναι αυτό που θα θες στο γκαράζ σου, που θα σε κάνει βασιλιά της πλαγιολίσθησης, που θα γεμίσει με αναμνήσεις το άλμπουμ της μνήμης σου.
Ψήφος στο ΜΧ λοιπόν. Η αξία του ηττημένου δίνει κύρος στο νικητή!

Σκέψεις περί Mazda RX-8

Χτες οδήγησα για κάνα μισάωρο ένα Challenge ενός φίλου από το στρατό στο Αίγιο. Οι δρόμοι βέβαια ήταν ξενέρωτοι, κράταγαν του κερατά. Μπορεί λοιπόν να μην το είδα ιδιαίτερα στο πώς πηγαίνει με το πλάι, μπορώ όμως να πω ότι μου άρεσε πολύ. Καταρχάς, σε αυτό το χρώμα ήταν άκρως ερωτεύσιμο. Νομίζω ότι τα καλύτερα χρώματα για το 8άρι είναι το βυσσινί (όπως εδώ), το μαύρο (απαραιτήτως με μαύρες ζάντες) και το μπλε (καταργήθηκε γρήγορα όμως). Το εσωτερικό είναι φανταστικό, μακάρι να είχε τέτοιο και το ΜΧ. Επίσης τα φρένα ήταν εξώκοσμα, ό,τι καλύτερο έχει δοκιμάσει ποτέ. Και αυτά θα τα ήθελα στο ΜΧ. 





Όμως, τιμόνι και κιβώτιο είναι σίγουρα πίσω από τα αντίστοιχα του ΜΧ5. Και καλά, το τιμόνι το περίμενα αφού είναι και ηλεκτρικό. Αλλά το σασμάν... Ύστερα, είναι η αίσθηση ότι κουμαντάρεις ολόκληρη μαούνα. Από το εσωτερικό που βλέπεις κάθε φορά που κοιτάς τον εσωτερικό καθρέπτη μέχρι το πόσο άμεσα αντιδρά στις εντολές σου και το πόσο όγκο έχεις πίσω σου να μαζέψεις όποτε κάνεις παντιλίκι. Και φυσικά, το ανοιχτό αυτοκίνητο δε συγκρίνεται με τίποτα. Εν ολίγοις, εκεί που νόμιζα ότι μετά θα ξενέρωνα που θα έμπαινα στο ΜΧ, ίσα-ίσα που το εκτίμησα περισσότερα. Λίγη δύναμη παραπάνω να είχε μόνο, όπως το RX βρε παιδί μου... oops[1] 

Το οποίο μέχρι τις 2500 ήταν τελείως ψόφιο, μετά σα να ξύπναγε κάπως και μετά τις 4500-5000 έδειχνε τα δόντια του.






Όσο για τα περί κρατήματος, ενδεχομένως το RX να σημειώνει μεγαλύτερη πλευρική επιτάχυνση αλλά το ΜΧ είναι πιο ευέλικτο, πιο ρυθμίσιμο και πιο διασκεδαστικό. Και μόνο που ένιωθα τόσο όγκο να με περιβάλλει, εκεί που το ΜΧ απλώς το φοράς, αισθανόμουν λίγο περίεργα. Ίσως να φταίει ότι έχω συνηθίσει στο λιλιπούτειο ΜΧ5 και τα υπόλοιπα κλειστά μού φαίνονται τεράστια. Πάντως, ξεκαθαρίζω ότι οι δρόμοι του Αιγίου κρατούσαν και ότι ούτε το ένα, ούτε το άλλο μπορούσαν να ταξιδέψουν για πολύ με το πλάι.



Μια βόλτα ακόμα με το Challenge του φίλου μου εχτές και ξαναθυμήθηκα τι μου αρέσει και τι με χαλάει στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο.
Για τα καλά νομίζω ότι δεν αξίζει να αναφερθώ ξανά, είναι γνωστά και τα έχω αναφέρει τόσες φορές. Αυτό που μου έκανε (αρνητική) εντύπωση ήταν ο τρόπος που οι ανωμαλίες φτάνουν στην καμπίνα κι αναφέρομαι στο ηχητικό μέρος της υπόθεσης. Δεν περιμένεις από ένα τόσο στιβαρό και ποιοτικό αυτοκίνητο να χωλαίνει τόσο σε αυτόν τον τομέα. Πραγματικά κρίμα, θυμίζει φθηνότερες κατασκευές. Από εκεί και πέρα, είναι τρομερή η ζέστη που εισέρχεται στην καμπίνα από το κεντρικό τούνελ. Ο φίλος μου αναφέρει ότι οι αποσκευές του βράζουν, προφανώς εξαιτίας των καζανακίων της διπλής εξάτμισης.
Γενικά πάντως, είναι ένα εξαιρετικά ολοκληρωμένο all-round μοντέλο. Μπορεί να μην κάνει πολλά πράγματα τέλεια, τα καταφέρνει όμως σε όλους τους τομείς πάρα πολύ καλά και τελικά αυτό είναι που μετράει.


(τα παραπάνω κείμενα γράφθηκαν κατά τις χρονιές 2005-2006)

Σχετικά με το S2000





(το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τον Μάιο του 2007, όταν ακόμα το Miata βρισκόταν σε εργοστασιακή κατάσταση)


Γιατί μαμά; Αθώες παιδικές ερωτήσεις ενός αθεράπευτου εραστή της γρήγορης οδήγησης (Εμπειριών το ανάγνωσμα)

Γιατί μαμά το κιβώτιο της Miatάρας μού φαίνεται μακρύ και νομίζω ότι ψιλοσκαλώνει;
Γιατί μαμά νομίζω ότι το πεντάλ του γκαζιού είναι συνδεδεμένο με το τίποτα; Να, έχω τετάρτη και 2500 σαλ, τερματίζω τη διαδρομή του γκαζιού και δε συμβαίνει τίποτα...
Γιατί μαμά το τιμόνι μού φαίνεται αργό, πολύ ελαφρύ και πολύ οικογενειακό; Έτσι ακριβώς νιώθω όταν μπαίνω σε ένα πολιτισμένο άοσμο κουβά μεταφορών μετά το φοβερό και τρομερό μου ΜΧ-5. Γιατί τώρα νιώθω το ίδιο πίσω από το τιμόνι του πολυαγαπημένου μου roadster;
Γιατί νιώθω το αμάξωμα να εκτελεί τις εντολές μου με μια απειροελάχιστη μεν, υπαρκτή δε καθυστέρηση; Και γιατί τις εκτελεί ελαφρώς φιλτραρισμένες, λες και θέλει να με προστατεύσει από κάποιο μου λάθος; Ιδέα μου είναι ή πραγματικότητα;
Γιατί το εσωτερικό δείχνει εντελώς ανέμπευστο και μουντό;
Η απάντηση είναι απλή... και δεν έχετε παρά να προφέρετε το θανατηφόρο συνδυασμό ενός γράμματος και ενός αριθμού... καλύτερα αργά και βασανιστικά... Ες... Δύο... Χιλιάδες... ή S2000 για να είμαστε ακριβείς.





Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη φράση από αυτή ενός συνοδοιπόρου συMiatόβιου... Το MX-5 είναι σχολείο, το S2000 πανεπιστήμιο... Και δε μιλάμε για κάνα ΤΕΙ της πλάκας, αλλά για μία από τις πιο ξακουστές και περιζήτητες σχολές της χώρας (του Ανατέλλοντος Ηλίου ντε).
Μία σχολή στην οποία είναι ευκολότερο να εισαχθείς (50Κ ευρώ) παρά να αποφοιτήσεις (να τιθασσεύσεις το ΟΠΛΟ). Μία σχολή με υποδειγματικές διδασκαλίες στην κατασκευή μιας καθαρόαιμης αγωνιστικής μηχανής.

Δεν εντυπωσιάζομαι που τα περισσότερα S έχουν συνάψει στενές σχέσεις με τα τοπικά φαναρτζίδικα. Το αυτοκίνητο κάνει ακριβώς ό,τι το προστάζεις, οπότε πρόσεξε αυτά που θα βγουν (όχι από το στόμα σου, αλλά...) από μέσα σου, να είναι τα σωστά, τα πρέποντα. Δε θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει τέτοιο δέσιμο αυτοκινήτου κι οδηγού (κι όχι, δεν έχω οδηγήσει Elise).
Είναι ταυτόχρονα το πιο φιλικό αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει και μάλλον το πιο δύσκολο (ναι, MG και MR2 συγκαταλέγονται στο οδηγικό μου πορτφόλιο, κάνοντας δυσκολότερη την ανάδειξη νικητή).
Είναι το πιο φιλικό γιατί δε θα σε προδώσει ποτέ. Σήμερα οδήγησα το S ενός φίλου μου για 25-30 γύρους μέσα στα Μέγαρα και δεν έκανα ούτε μισό τετ-α-κέ, παρ΄ότι επιτέθηκα από την πρώτη στροφή και προσπάθησα να τερματίσω την κρεμαγέρα πάνω στο βρεγμένο μεγαρικό στίβο. Αν ήμουν στο πηδάλιο του ΜΧ, τότε θα είχα κάμποσες πιρουέτες στη συλλογή μου.
Κι όμως, δεν είχα ξαναοδηγήσει S2000. Θες να το γυρίσεις με το γκάζι; Με το φρένο; Με μεταφορά βάρους (στα ελληνικά... φλικ); Με δευτέρα ή με τρίτη; Με την αρωγή του ξυραφένιου μπροστινού μέρους, ενδεδυμένου με τα εξωπραγματικά R888, το τέρας δεν έδειχνε την παραμικρή θέληση να αυτονομηθεί. Πάντα είχες περιθώριο να το σώσεις, εκεί που με το ΜΧ απλώς το είχες χάσει. Εκεί που το Mazda νιώθεις ότι μααάλλον θα κρατήσει (και τελικά σου φεύγει και σβουρίζεις), με το Honda δεν υφίσταται τέτοια επιλογή.
Ή μήπως όχι; Και τότε γιατί λες ότι είναι τόσο δύσκολο; Μα γιατί πρέπει να του πάρεις τον αέρα. Να νικήσεις την πρόσφυση, που είναι σε σημαντικά ανώτερα επίπεδα από αυτά που έχεις συνηθίσει για φυσιολογικά. Γιατί το ολοκαίνουριο 235 πίσω λαστιχάκι δε θέλει να γυρνάει ταχύτερα από το ξαδερφάκι του μπροστά. Γιατί η ανάρτηση ΤΕΙΝ απειλεί να σε στείλει στα μεγαρίτικα ξερόχορτα αν μείνεις στο ανάποδο και υπερδιορθώσεις. Και πάλι όμως, το λάθος θα το έχεις κάνει εσύ, όχι το αυτοκίνητο. Γιατί το τιμόνι ανταποκρίνεται εξωπραγματικά, γιατί το όχημα δείχνει να αντιπαθεί τα drift, αν και μόλις το συνηθίσεις, καταλαβαίνεις ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην πίσω κίνηση. Καμία σου κίνηση δε στρογγυλεύεται, η δασκάλα δε σου υπογραμμίζει τα λάθη και σε χαϊδεύει στον ώμο εμψυχώνοντάς σε. Εδώ πρέπει να είσαι γρήγορος στα χέρια, οξυδερκής, αλλιώς ο φαναρτζής απειλεί ότι θα πρέπει να τον επισκεφθείς το Σεπτέμβρη, μήπως και περάσεις τάξη.
Και για να γράψουμε και κάτι χρήσιμο, το ερωτεύτηκα το άτιμο το ΕΣ... Καιρό είχα να νιώσω έτσι για αυτοκίνητο (ναι, από την πρώτη βόλτα που έκανα με το Sporty μου κι από τις πρώτες επισκέψεις μου στα βρεγμένα Μέγαρα).
Ίσως είναι το πιο καλό (όχι ολοκληρωμένο) αυτοκίνητο που οδήγησα ποτέ. Μία διευκρίνηση: το S της εμπειρίας μου έχει αποποιηθεί από καιρό την εργοστασιακή του μορφή. Επεμβάσεις στην εισαγωγή, την εξαγωγή και τον εγκέφαλο του κινητήρα λέγεται ότι απελευθέρωσαν άλλα 20 ιαπωνικά άτια. Η μελωδία της εξάτμισης είναι ανώτερη από του εργοστασιακού (τι αρχοντική λέξη... γιατί επιμένουμε στο "μανίσιο";...) Η ανάρτηση της ΤΕΙΝ κι οι τετραπίστονες δαγκάνες ελάφρωσαν σημαντικά την τσέπη του ιδιοκτήτη, όπως και τα καπό και hardtop από ανθρακόνημα.
Κι όμως, τα βασικά στοιχεία έχουν παραμείνει ανόθευτα. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για ένα από τα πιο δύσκολα βελτιώσιμα μοντέλα, είναι τόσο μελετημένο στην κατασκευή του.
Λοιπόν, κινητήρας ποίημα. Δύναμη και ροπή παντού (χάρη και στο κοντό κορωνοπήνιο 4.4), ήχος που σου ματώνει τα αυτιά (έκφραση από τα βρετανικά περιοδικά). Ιαπωνική αξιοπιστία (μόλις που ενεργοποιούταν ο ανεμιστήρας μετά τις ανωριμότητες εντός αγωνιστικού χώρου). Αλλά αυτά τα βρίσκεις κι αλλού... Το δύσκολο είναι η αμεσότητα πραγματοποίησης των εντολών του οδηγού. Γίνεσαι ένα με το αυτοκίνητο από την πρώτη στροφή (στο δικό μας ειδύλλιο αυτό ίσχυσε κυριολεκτικά). Το θεριό κάνει τα πάντα και σε πωρώνει αφάνταστα. Νιώθεις ότι το τιθασσεύεις, δεν πάει μόνο του κι η ικανοποίησή σου είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Τιμόνι κοφτερό (όχι, δεν έκοψα κάνα δάχτυλο). Αμεσότατο και ταχύτατο, το μόνο αρνητικό που μπορώ να το προσάψω είναι ότι όταν ήσουν με μία στροφή ανάποδο, σα να μπερδευόταν η υποβοήθηση. Και ότι στο δρόμο, δείχνει να χαζεύει ελάχιστα. Ο επιλογέας είναι ό,τι καλύτερο έχουν ακουμπήσει τα χεράκια μου κι ας έλειπε εκείνο το βουρτισμένο αλουμίνιο των πρώτων εκδόσεων.
Εσωτερικό προσανατολισμένο στον οδηγό, όλα γύρω από τα δαχτυλάκια σου, σα να σου φωνάζει ότι δε θέλει φρου-φρου κι αρώματα, μόνο να εντρυφήσεις στα μυστικά του. Ταυτόχρονα όμως, πολύ πιο κλασάτο από του ΜΧ.
Το κερασάκι στην τούρτα τα 218 χλμ/ώρα, που ήρθαν αβίαστα σε χρόνο ρεκόρ στην Αττική Οδό, κατά την επιστροφή. Ένα ελάχιστο κενό στην κυκλοφορία, χωρίς να μας αποχωριστεί η έκτη από το κιβώτιο, ας είναι καλά το κορωνοπήνιο και τσουπ... 218 (σχεδόν όσα έχω δει με το Sporty μου, αφού προσπαθούσα ένα ολόκληρο τριήμερο) από τη μια στιγμή στην άλλη.

Κι όμως, έχει κι αρνητικά (κι όχι, η λογικότατη κατανάλωση δε συγκαταλέγεται σε αυτά):
Κάποιες ελάχιστες μικροατέλειες του τιμονιού (μα είναι ηλεκτρικό αυτό το πράγμα?)
Ο αρκετά δύστροπος χαρακτήρας του για κάποιον που δεν έχει ξεκλειδώσει τα μυστικά της πίσω κίνησης. Ενδεχομένως να την πατήσει κι ο έμπειρος, αν στο δρόμο υπερεκτιμήσει τις ικανότητές του ή τις συνθήκες ή απλώς βρεθεί απροετοίμαστος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αφήνεις ελάχιστα πιο λάσκα τα χαλινάρια και κανένα πρόβλημα.
Ο δύστροπος χαρακτήρας του συγκεκριμένου στην καθημερινή χρήση. Ανάρτηση ΤΕΙΝ που χοροπηδάει ολόκληρη στις ανωμαλίες (αλλά για αυτό δε ρυθμίζεται?), ανθρακονημάτινο hardtop με εντονότατους τριγμούς από τα σημεία που πιάνει... Και... Και... Μπα, μάλλον κάπου εδώ σταματούν τα αρνητικά. Α, κι η τιμή αγοράς...

ΥΓ. Προφανώς κι αυτή δεν είναι μια ολοκληρωμένη γνώμη για το S2000. Θυμάμαι το Civic Type-R ενός άλλου φίλου. 







Ενώ μέσα στην πίστα των Σερρών σε έκανε να νιώθεις Θεός (και μετά είδα ότι σε δοκιμή του Drive το ανακήρυσσαν πιο ευχάριστο στην πίστα από Μ3 και STi), στο δρόμο έχανε μέρος της μαγείας του. Στην πίστα δε στηρίζεσαι στην αίσθηση, γιατί ξέρεις τη διαδρομή. Στο δρόμο, που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις, που δυσκολεύεσαι να κρατήσεις τον κινητήρα στην οφέλιμη περιοχή, το Τάπερ έχανε μεγάλο μέρος της γοητείας του. Ενδεχομένως κάτι ανάλογο να συμβαίνει και με το S. Ίσως να δείχνει εξαιρετικά μονοδιάστατο, ειδικά αν έχεις αποταμιεύσει 50Κ, που με τόσο ιδρώτα εξοικονόμησες. Ίσως να σε κουράζει και να σε απογοητεύει ώρες-ώρες. Όταν γίνεται αυτό, το καλύτερο που χεις να κάνεις είναι να επισκεφθείς τα Μέγαρα, για να τα ξεχάσεις όλα αυτά. Όπως και να έχει, μία μέρα πίσω από το τιμόνι του S μέσα στην πίστα (βρεγμένη και στεγνή) και στο άριστο οδόστρωμα της Αττικής Οδού ήταν αρκετά για να μου πάρουν το μυαλό...

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Η προϊστορία - Μέρος 7

Όλοι είχαν να το λέν' στη γειτονιά... οι καλές κυράδες στα πρεβάζια, όλο για αυτό συζητούσαν. Τέτοιο νοικοκυρεμένο σχολιαρόπαιδο, δεν είχαν ματαδεί. Καθαρό κι αμόλυντο το είχε ο κύρης του.


Κερωμένο και πεντακάθαρο. 


Οι ζαντούλες του δεν είχαν γνωρίσει παντιλίκι. 




Κάθε πρωί, χτενιζόταν πάνω στο καπό του, τόσο προσεγμένο ήταν. 


"Να προσέχεις τις κακές παρέες", του έλεγε από τα μικράτα του η μάνα του.





Και πάντα την άκουγε ο μικρός... εκτός... εκτός από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ξημέρωνε εκείνη η φθινοπωρινή αυγούλα του 2005, όταν ενέδωσε στις Σειρήνες. "Το τάδε club πηγαίνει στα Μέγαρα για να ξεκαπνίσει λίγο, ψήνεσαι;"

Οι εσωτερικές αντιστάσεις ήταν πολύ ισχυρές. "Όχι, δεν πρέπει να αρχίσω το κάπνισμα, σίγουρος ο καρκίνος, μου χει πει η μητέρα μου..."




                                                                    



Έλα όμως που δεν την άκουσε. Κι ο εθισμός ήταν μεγάλος... Εκείνη η μέρα ήταν καθοριστική!

Στην αρχή, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα έφθανε σε αυτό το σημείο. Ο αλυτάρχης των Μεγάρων τον αποκαλούσε πια με το μικρό του όνομα, μέχρι και παρατσούλκι τού είχε κολλήσει. Οι επισκέψεις γίνονταν όλο και πιο τακτικές, ο μισθός του με δυσκολία επαρκούσε πλέον...


"Παιδί μου, σταμάτα το, θα βρεις μεγάλο μπελά"! Αλλά πού να την ακούσει την έρημη τη μάνα...



Δεν μπορούσε πλέον να αντιδράσει, η εξάρτησή του ήταν πάνω από τις δυνάμεις του...

Μάταια ξενυχτούσε η ταλαίπωρη μάνα του κάτω από το εικόνισμα της Παναγιάς... η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο! Τα σημάδια της αποσύνθεσης ήταν πλέον φανερά σε όλους. Κομμένα σωληνάκια φρένων από τα συνεχόμενα drifts και το τερμάτισμα της κρεμαγέρας.

ξεσκισμένα ελαστικά


Σιγά-σιγά, άρχισε να παίρνει κι άλλους στο λαιμό του...


Σα να μην έφταναν τα Μέγαρα, αποφάσισε να πάει στην Ολλανδία για περισσότερους μπάφους... εεεεεεεε.... στις Σέρρες, για πιο άγριες καταστάσεις! 


Το πάλαι ποτέ υπόδειγμα πολίτη,


είχε καταντήσει ανήμπορο ράκος.


Η κατάντια του δεν είχε τελειωμό! Τώρα πλέον έτρωγε τα χρήματά του και σε αξεσουάρ, για να απολαμβάνει περισσότερο το μαστούρωμά του. Αγόρασε σιδερένιο γκλοπ για να τα βάζει με τους άνδρες της Δίωξης 


Οι μέρες περνούσαν, αλλά αυτός το χαβά του. Αντί να βάζει μυαλό, έχανε και το λίγο που του ΄χε μείνει. Σπαταλούσε τα χρήματά του σε λάστιχα,


άφηνε την υπογραφή του όπου βρισκόταν


Και τι δε δοκίμασαν εκεί στην Ιθάκη...
Ήταν πλέον ολοφάνερο, έπρεπε να σταλεί κάπου που δε θα είχε πίστες, μήπως και αποτοξινωθεί.


Αποφασίστηκε λοιπόν ότι το Ληξούρι της Κεφαλονιάς ήταν ιδανικός τόπος. Μία πίστα καρτ όλη κι όλη στο νησί κι αυτή κλειδαμπαρωμένη, 100+ ευρώ το πήγαινε-έλα με την ηπειρωτική Ελλάδα (πιο φθηνό είναι το Πάτρα-Ανκόνα, παρά τούτο δω), φάνταζε λοιπόν σαν η τέλεια απομόνωση. Κι όντως, στην αρχή ήταν κάπως έτσι... Ο ταλαίπωρος νέος το ΄χε ρίξει στις χαλαρές βολτούλες, απολάμβανε να κάθεται με τις ώρες αγναντεύοντας τα κύματα, να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα...


Ό,τι κι αν έκανε όμως, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει ΕΚΕΙΝΟ το ηλιοβασίλεμα...


Η ιατρική ομάδα αποφάσισε να του ρίξει από κοντά πιτσιρίκες,


να τον πηγαίνει σε πολυτελή μέρη, όπως ο Αστέρας


 ή να κάνει παρέα με μορφωμένους ανθρώπους


ή πολύ πλούσιους 


Ούτε το κόλπο με την υψηλή κοινωνία έπιασε, γιατί ακόμα κι εκεί έχουν προσχωρήσει ταραχοποιά στοιχεία


Δεν περνούσε λοιπόν καιρός κι το ταλαίπωρο πλάσμα επέστρεφε στις αλήτικες παρέες του 


Η ζωή του έμοιαζε με θάλασσα φουρτουνιασμένη...


κανείς δεν ήξερε τι περιθώρια ανάκαμψης υπήρχαν.
Μία λύση που έπεσε στο τραπέζι και φάνηκε ελπιδοφόρα ήταν αυτή των παρατεταμένων διακοπών. Αρχικά, τον έστειλαν στη θάλασσα


Μετά στην Ελαφόνησο...


απείλησαν να τον κλείσουν μέσα σε κάστρο


τον έστειλαν στη λίμνη του Πλαστήρα


να παίξει με τα κουβαδάκια του στην άμμο.


Τον υπέβαλαν σε φριχτά βασανιστήρια, όπως το να διανύσει πολλά χιλιόμετρα


με ελάχιστα λίτρα βενζίνης


να υποστεί το ρόλο του σκουπιδιάρικου


κι άλλα βασανιστικά.

Μπορεί ο μικρός να έδειχνε σημάδια βελτίωσης, τίποτα όμως δεν μπορούσε να πείσει τους γιατρούς ότι δεν προσποιείται. Του έστειλαν ειδικούς ψυχοθεραπευτές , να μάθουν τι σκέπτεται. Κι αυτός, τους τα έλεγε όλα...

Για τις κόντρες με τα γρήγορα,


















τότε που είχε πάρει στο κατόπι μια Gallardo (όχι πως την έφτασε ποτέ...)


για να ακούει τον V10 να ουρλιάζει μέσα στα τούνελ της Αττικής Οδού, τους έλεγε για τις αλητείες με κείνη τη νιτράτη Ε30 325



θυμόταν τα περασμένα μεγαλεία


τα ξεπορτίσματα με εκείνο το γέρικο 320


Ο ψυχισμός του είχε διαταραχθεί ανεπανόρθωτα... ό,τι αυτοκίνητο κι αν οδηγούσε πια, ήταν λυσσαλέος


Όσο κρύο κι αν έκανε έξω, ο ήρωάς μας έπρεπε να πάρει τη δόση του


Τα βράδια αλήτευε σε κακόφημες συνοικίες με ύποπτες παρέες


Το κατάντημά του δεν έχει τελειωμό... τις τελευταίες μέρες μάλιστα το έχει ρίξει στο γκράφιτι, τι άλλο θα δούμε ακόμα;




Ζητείται ελπίς!